بررسی گرایشهای جدید نامگذاری در اصفهان از دیدگاه زبان شناسی

زبان به عنوان یک نظام نشانه ای با انتقال معنا به ایجاد، حفظ، تقویت یا تضعیف و قطع روابط بین انسانها می پردازد. لاینز (1977) معتقد است معنایی که زبان منتقل می کند بر سه دسته است: معنای توصیفی، معنای بیانی و معنای اجتماعی. در این میان (نامگذاری) به عنوان یک پدیده زبانی خود به نوعی منتقل کننده این معانی است، گر چه ممکن است در هر نامی یکی از این معانی برجستگی بیشتری پیدا کند و یا در هر دوره ای یکی از معانی ترجیح داده شده و سایر معانی و جنبه های نام کم رنگتر شود و سخنگویان یک زبان را به سمت انتخاب نامهایی که بیان کننده آن معناست سوق دهد. در این مقاله خواهیم دید که چگونه ضرورتهای جدید فرهنگی مردم، خود را در نحوه نامگذاری نمایان می سازد و چگونه فرد با حفظ ارزشهای پیشین با انتخاب نام به نیاز (به روز شدن) و (متجدد به نظر رسیدن) پاسخ می گوید و همه معانی توصیفی، بیانی و حتی نمادین را در جهت انتقال معنای اجتماعی به خدمت می گیرد.در این مقاله خواهیم دید که نام در جامعه ما صرفا ابزار خطاب یا اشاره صرف به پدیده های عالم هستی نیست، بلکه فارسی زبانان با انتخاب نام و نحوه نامگذاری بر پدیده های جهان، رابطه خود را نیز با آنها تعریف می کنند. در این مقاله سعی داریم که به جنبه های مختلف زبانی - فرهنگی نام پسران و دختران در استان اصفهان بپردازیم و سیر تحول نامگذاری در ایران را طی سه دهه اخیر (حدود 1350 تا 1380) بررسی نموده و به شفاف سازی گرایشهای فرهنگی جامعه که خود در قالب نام پنهان نموده اند بپردازیم. ادعای این مقاله بر این است که به دلیل گسترش فرهنگی بسیار ساری وجاری که در جامعه کنونی ایران به چشم می خورد که خود ناشی از پیشرفتهای ارتباطی چشمگیری است که در جهان امروز به وجود آمده، یافته های این تحقیق تا حد زیادی به کل کشور ایران قابل تعمیم می باشد.