بررسی تحصیلات تکمیلی در نظام آموزش عالی ایران-دوره دکتری علوم انسانی-از منظر اعضای هیأت علمی این دوره ها

در سالهای پس از انقلاب اسلامی 1357 گسترش دوره های تکمیلی به منظور کامل کردن چرخه آموزش عالی در کشور به یکی از بحث انگیزترین مسائل آموزش عالی کشور مبدل شد. این امر هم از لحاظ تامین کادر آموزشی و پژوهشی دانشگاهها و مراکز پژوهشی - که از یک طرف با خروج خواسته و ناخواسته بخشی از هیات علمی با تجربه خود و از طرف دیگر با رشد انفجاری جمعیت دانشجویی در مقاطع کارشناسی و پایین تر مواجه بودند - و هم به منظور تامین نیروی متخصص سازمانهای حکومتی، صنعتی و کشاورزی، بسیار با اهمیت است. طی دو برنامه پنجساله اول و دوم که از سال 1368 آغاز شد، و اولویت ویژه ای به گسترش دوره های تکمیلی با توجه به دو هدف عمده کمی و کیفی داده شد. در این تحقیق از یک طرف با توجه به آمار و ارقام موجود، اهداف کمی گسترش آموزش عالی مورد سنجش واقع می شود و از طرف دیگر از طریق داده های کسب شده از مصاحبه با صد تن از اعضای هیات علمی دوره های دکتری در رشته های علوم انسانی، نحوه تحقیق اهداف کیفی این برنامه ها نیز مورد بررسی و کندوکاو قرار می گیرد.