تنگناهای انرژی و ارزیابی پتانسیل انرژی خورشیدی در ایران

وابستگی شدید و نیاز فزاینده جهان به منابع انرژی که به عنوان عامل اساسی رشد و فعالیت های اقتصادی محسوب می شود از یک طرف و محدودیت ذخایر نفتی و سایر سوختهای فسیلی از طرف دیگر، جهان را در سالهای اخیر با مساله بسیار پیچیده چگونگی تامین انرژی مورد نیاز آینده مواجه ساخته است. همچنین مساله اجتماعی تغییرات اقلیم و ارتباط آن با مصرف و سوختهای فسیلی و افزایش گازهای گلخانه ای به مساله فوق ابعاد جهانی داده است. چنانکه ناهنجاری های اقلیمی در قالب رخدادهای گوناگون خشکسالی، سیلابهای مخرب، آتش سوزی های جنگلی، طوفانهای حاره ای و فاجعه های جوی و آلودگی های هوا در سالهای اخیر بسیار چشمگیر بوده و می تواند ریشه در تغییر ترکیبات اتمسفر داشته باشد. گر چه هنوز نفت در تامین انرژی مورد نیاز جهان نقش مسلطی ایفا می کند، با این حال بحران دهه هفتاد برای اولین بار آسیب پذیری امنیت عرضه آن را برای کشورهای صنعتی به وضوح آشکار نموده است. ازاین روجهان در تکاپوی گذر از این تنگنای انرژی به منابع تجدید شونده، به ویژه انرژی خورشید چشم دوخته و در راستای تکوین و توسعه فناوری بهره وری ازآن به سرعت گام بر می دارد. در این تحقیق با تاکید بر نیاز رو به رشد مصرف انرژی در سالهای آینده به اهمیت انرگی خورشیدی برای تام ین بخش مهمی از کسری انرژی اشاره نموده و با استفاده از آمار ساعات آفتابی و درجه ابرناکی 85ایستگاه سینوپتیکی کشور طی دوره های آماری 1991 تا 1996 و کاربرد روش انگسترم به ارزیابی شدت تابش خورشیدی پرداخته و با دیدگاهی جغرافیایی ایران را از بابت شار تابش به بخشهای جداگانه ای تقسیم نموده ایم. شناخت شار متفاوت خورشیدی در سطح کشور می تواند ظرفیت انرژی مزبور و موارد استفاده از آن را مشخص نموده، در اشاعه فرهنگ استفاده از انرژی خورشیدی در کشور کارساز باشد.