برآورد شاخص امید زندگی فعال مردان در نقاط شهری و روستایی کشور در سال 1385 با استفاده از روشهای غیر مستقیم

هدف اصلی این مقاله برآورد شاخص امید زندگی فعال مردان درنقاط شهری و روستایی کشور در سال 1385 با استفاده از روشهای غیرمستقیم جمعیت شناختی می باشد. روش پژوهش مبتنی بر تجزیه و تحلیل ثانوی است. منابع اصلی این مقاله را نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن 1385 مرکز آمار ایران و جداول عمر خلاصه کشور سال 1385 تهیه شده در مرکز مطالعات و پژوهشهای جمعیتی آسیا و اقیانوسیه تشکیل می دهند. نتایج بررسی از سطح و روند تغییرات امید زندگی فعال مردان به تفکیک گروه های سنی در کل کشور و نقاط شهری و روستایی نشان داد این تغییرات از بالا ترین سطح خود در گروه سنی ده ساله شروع شده و با بالا رفتن سن افراد از میزان امید زندگی فعال کاسته می شود و در آخرین گروه سنی به کمترین حد خود می رسد. البته میزان این روند در نقاط روستایی کمی متفاوت تر از کل کشور و نقاط شهری بوده است. همچنین مطالعه نشان داد که تفاوتهایی در میزان امید زندگی فعال و میانگین خام فعالیت اقتصادی در نقاط شهری و روستایی و کل کشور وجود دارد و شاخص امید زندگی فعال در مناطق روستائی شتاب بیشتری به خود گرفته است. این مسئله، نیاز به وضع قوانین و سیاست های جدیدی را در بخش تامین و رفاه اجتماعی کشور ایجاب می نماید که برای سیاستگزاران مهم خواهد بود.