بررسی روند تحولات جمعیت موسسه ای در ایران (85-1345)

چکیدهبرخی از افراد و گروه های جامعه به منظور ارایه خدمات در عرصه های اقتصادی و اجتماعی و یا به دلیل ناتوانی و نیازمندی ناگزیرند در خارج از خانواده و در موسسات گروهی زندگی نمایند و میزان موفقیت این موسسات در درجه اول مبتنی بر توان پاسخگویی آنها در تأمین نیازهای اولیه این خانوارها و بهره مند ساختن آنان از خدمات بهداشتی، درمانی و رفاهی می باشد. این امر نیز در صورتی امکان پذیر است که نیازهای مذکور با توجه به تعداد و ساختار جمعیتی آنان شناسایی شود، امکانات و تسهیلات لازم متناسب با این نیازها فراهم گردد و همزمان با روند رشد خانوارهای مذکور گسترش یابد. از این رو در تحقیق حاضر روند تحولات در تعداد و ساختار جمعیتی افرادی که تحت عنوان جمعیت موسسه ای در اقامتگاه های گروهی کشور (از قبیلتأسیسات نظامی و انتظامی، مراکز آموزشی شبانه روزی، برخی از مراکز درمانی و توانبخشی، آسایشگاه های سالمندان و بیماران روانی و نیز مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست) به سر می برند طی سال های 85-1345 مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که تعداد جمعیت موسسه ای کشور در مدت زمان مذکور تقریبا 7 برابر گردیده و در این میان روند تحولات و میزان رشد در جمعیت گروه هایی مانند کودکان، جوانان 24-15 ساله، زنان و سالمندان سریع تر از دیگر گروه ها صورت گرفته و به تبعیت از افت و خیزهای اقتصادی_اجتماعی در برخی از دوره ها با نوسانات شدیدتری نیز همراه بوده است.واژگان کلیدی: ـ موسسات گروهی، جمعیت موسسه ای، میزان رشد، ترکیب سنی، ترکیب جنسی.