تغییرات جمعیتی و افزایش تجرد طولانی‌مدت در کشورهای آسیای شرقی 2050– 2010

ازدواج در شرق آسیا، نهادی اساسی برای تولید مثل و بقای اجتماعی تلقی می‌شود. تا دهه‌های1970 و 1980، ازدواج در بیشتر کشورهای شرق آسیا، امری زود هنگام و همگانی بود. اما در دهه‌های اخیر، این الگو به ‌تدریج به سمت ازدواج‌های دیرهنگام و با تعداد کمتر در حرکت است. در این مقاله هدف ما بررسی پیامدهای بلندمدت الگوهای جهانی ازدواج حاصل از تغییرات جمعیتی در بازار ازدواج و پیش‌بینی روندهای تجرد درازمدت (در سنین45 تا 49 سال) در چهار جامعه شرق آسیا (چین، کره‌جنوبی، تایوان و ژاپن) می باشد. از همین رو، در این مقاله ابتدا مولفه‌هایی برای توصیف هنجارهای همتایابی در ازدواج، بر اساس سن و سطح تحصیلات و با استفاده از داده‌های جمعیتی مورد ارزیابی قرار می گیرد. سپس، سناریوهای خلاف واقع ایجاد می کنیم که در آنها هنجارهای امروزی را بر ساختارهای جمعیتی آینده ‌این جوامع اعمال می کنیم. همچنین سناریوهایی براساس هنجارهای تطبیق متقارن جنسیتی برای بررسی چگونگی تکامل جمعیت هایی که هرگز در سنین 45 تا 49 ازدواج نکرده اند، ارایه می شود. یافته ها نشان می‌دهد که در این جوامع در دهه‌های آتی، تجرد طولانی مدت نسبت به سال 2010 افزایش چشمگیری خواهد داشت. این افزایش تجرد از دگرگونی‌های جمعیت‌شناختی آتی در ازدواج ناشی می‌شود که اثرات هنجارهای همتایابی متداول را شدت می‌بخشند. این افزایش تجرد در تایوان و کره‌جنوبی بیشتر است و داده‌های اخیر این کشورها، تمایل ضعیفی را به ازدواج در این کشورها نشان می‌دهند. نتایج بیانگر این است اگر هنجارهای غالب در هر یک از این جوامع تداوم پیدا کنند، عمومیت ازدواج در دهه‌های آتی به‌شدت کاهش خواهد یافت، حتی اگر هنجارها از لحاظ جنسیتی متقارن‌تر شوند. میزان هم‌باشی(زندگی مشترک بدون ازدواج) و فرزندآوری در آینده مشخص خواهد کرد که چگونه ازدواج بر روندهای باروری، رشد جمعیت، سالخوردگی و تولید مثل اجتماعی تاثیر خواهند گذاشت.