احساس اطمینان از پایداری و دوام زندگی زناشویی و رابطه آن با تمایل به فرزندآوری

این مقاله به بررسی رابطه بین احساس اطمینان از پایداری و دوام زندگی زناشویی و تمایل به فرزندآوری می‌پردازد. حجم نمونه 350 نفر زن ازدواج کرده بدون فرزندی است که بطور ارادی تا زمان انجام مطالعه (1397) بچه‌دار نشده‌اند. روش پژوهش پیمایشی است و از پرسشنامه استاندارد شده انریچ، برای سنجش دوام و پایداری زندگی زناشویی استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهد، بطور کلی میل به فرزندآوری در بین زنان مورد مطالعه پایین است، به طوری که 52 درصد از زنان تمایل خیلی پایین و پایینی به فرزندآوری داشته‌اند و فقط 8 درصد تمایل بالا و خیلی بالایی به فرزندآوری داشته‌اند. از مقیاس پایداری و دوام زندگی زناشویی 20.9 درصد از زنان نمره خیلی پایین و پایینی، 54 درصد نمره متوسط و 25.4 درصد نمره بالا و خیلی بالا گرفته‌اند. از نظر آماری، رابطه بین مقیاس دوام و پایداری زندگی زناشویی، سرمایه اجتماعی و سطح تحصیلات زنان با تمایل به باروری معنادار و مثبت ‌‌است. تعداد فرزندان ایده‌آل برای زنان با نمره پایین و خیلی پایین از مقیاس پایداری زندگی زناشویی حدود 2 فرزند و برای زنان با نمره بالا و خیلی بالا از همین مقایس حدود 2/5 فرزند بوده است. تحلیل رگرسیونی نشان می‌دهد که یک واحد افزایش در مقیاس دوام و پایداری زندگی زناشویی باعث 0.254 واحد افزایش در مقیاس تمایل به فرزندآوری می‌شود. مشاوران خانواده با استمداد از مداخلات موثر راه حل محور، می‌توانند در خانواده‌هایی که سرمایه اجتماعی و نگرش به دوام زندگی زناشویی پایین است، سطح سرمایه اجتماعی و احساس اطمینان از دوام و پایداری خانواده را تقویت نمایند. این پژوهش نشان می‌دهد که مداخلات مشاوران خانواده تا چه حد می‌تواند بر متغیرهای کمی دموگرافیگ اثر گذار باشد.