سالخوردگی جمعیت و افزایش هزینه‌های بازنشستگی عمومی

از سال 1950، میانه سنی جمعیت در کشورهای توسعه یافته - آمریکای شمالی، ژاپن، اروپا، و استرالیا / نیوزلند - از 29 سال به 37 سال افزایش یافته است و انتظار می‌رود که این سن در سال 2050 به 45 سال برسد. با این‌حال، باروری و مرگ و میر در این مناطق کاهش می‌یابد و به طور اجتناب ناپذیری منجر به سالخوردگی سریع خواهد شد. سالخوردگی جمعیت نگرانی‌هایی را در مورد پایداری سیستم‌های بازنشستگی عمومی ایجاد کرده است. با این‌حال، هزینه‌های مستمری‌های عمومی پرداختی که به طور گسترده اجرا می‌شوند و متکی به انتقال از نسل‌های جوان‌تر به مسن‌تر هستند، به طور فزاینده‌ای بر دوش مشارکت‌کنندگان(صندوق‌های بازنشستگی) سنگین‌تر می‌شوند و در نهایت با افزایش «نرخ وابستگی» سالمندان به سطوح بالا، ناپایدار می‌شوند. نیاز به شناسایی و اجرای اصلاحات سیستم‌های بازنشستگی عمومی تحت این شرایط در حال تغییر جمعیتی، چالشی فوری برای سیاست عمومی است. بخش اول این مطالعه به بررسی تغییرات بین کشوری در سطوح فعلی وابستگی سالمندی و هزینه‌ها و مزایای مستمری عمومی می‌پردازد. بخش دوم پیش‌بینی‌هایی را تا سال 2050 در روندهای جمعیتی و هزینه‌های بازنشستگی در صورت عدم تغییر در مزایای بازنشستگی یا مشارکت نیروی کار ارائه می‌کند. این پیش‌بینی‌ها مبنایی را برای ارزیابی تاثیر بالقوه گزینه‌های سیاستی با هدف بهبود پایداری سیستم‌های تامین اجتماعی فراهم می‌کنند. هدف اصلی این مطالعه نشان دادن ناپایداری روندهای فعلی و محاسبه حساسیت به گزینه‌های سیاستی است. اگرچه پاسخ‌های مرسوم به این موضوع مهم داده می‌شود، اما توجه ویژه‌ای به گزینه‌های جمعیت‌شناختی تشویق باروری بالاتر و اجازه مهاجرت بیشتر شده است. این تجزیه و تحلیل بر مبنای داده‌های هفت کشور بزرگ oecd (کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا، و ایالات متحده) انجام شده است.