بررسی انزوای اجتماعی سالمندان شهر تهران و عوامل اجتماعی موثر بر آن

بسیاری از سالمندان دوره پیری را به‌عنوان دوره تنهایی توصیف و از آن به‌عنوان یک تجربه ناخوشایند یاد می‌کنند. با توجه به روند رو به رشد جمعیت سالمندان و اینکه کشورمان تجربه سالمندی را آغاز کرده، پرداختن به نیازهای اجتماعی و شبکه ارتباطی سالمندان حائز اهمیت است. هدف اصلی تحقیق، بررسی انزوای اجتماعی سالمندان شهر تهران و عوامل اجتماعی موثر بر آن بود. این مطالعه مقطعی و از نوع توصیفی است. مطالعه حاضر در سال 1396 و در میان 384 نفر از سالمندان 65 سال و بالای شهر تهران که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب‌شده بودند، انجام گردید. ابزارگردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه بومی‌شده سنجش انزوای اجتماعی بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری spss نسخه 25 در دو سطح توصیفی و تحلیلی انجام شد. بر اساس یافته های پژوهش میزان انزوای اجتماعی در سالمندان موردمطالعه حدود 62 درصد بود. بررسی ابعاد انزوای اجتماعی این قشر آسیب‌پذیر نشان داد که دو بعد پیوندهای انجمنی (81.8 درصد) و سرمایه اجتماعی ابزاری (78.2 درصد) بالاترین میزان انزوا را به خود اختصاص داده‌اند. بخش ساختاری مدل نیز حاکی از آن است که بیشتر مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم مدل تائید شده است. تنها مسیر مستقیم پایگاه اقتصادیاجتماعی به انزوای اجتماعی تائید نشده است. بالاترین تاثیر را حمایت اجتماعی بر سلامت با ضریب (0.7) داشته است، تمامی متغیرهای تحقیق به‌استثنای پایگاه اقتصادی - اجتماعی که اثر مستقیم نداشته است، دارای اثر منفی بر روی انزوای اجتماعی بوده اند. بیشترین اثر مستقیم بر انزوای اجتماعی مربوط به متغیر اعتماد اجتماعی با ضریب(0.41 -) می باشد.