پیکربندی «زمان» در داستان «سیاوش»

پویایی فرایند قرایت متن، حاصل تمهیدهایی است که همچون خطوطی پیاپی، زنجیره فرضیّه‌های خواننده را دستخوش تغییر می‌کند. بررسی پیکربندی زمان در داستان سیاوش نشان می‌دهد که الگوی هنرمندانه پیرنگ از طریق برجسته ‌کردن تمهید‌های هنری، از جمله به‌هم‌ریختگی توالی زمانی رویدادها شکل می‌گیرد. راوی با در نظر داشتن قانون‌هایی که رابطه مستقیمی با ترتیب زمانی آنها دارد، در ترتیب نقل وقایع و کنش‌های داستانی دست به گزینش می‌زند و با حذف یا ارایه اطّلاعات در خارج از جایگاه خود، سرعت ادراک خواننده را نسبت به متن کاهش می‌دهد و او را به همگون ساختن اطّلاعات پیشین خود با آخرین بخش از اطّلاعات ارایه ‌شده در متن ترغیب می‌کند. راوی با تمرکز بر گونه روایی آینده‌نگر و جهت‌گیری کلّ داستان به سوی پیش‌بینی اوّلیّه، خواننده را با خود همراه می‌سازد. در اینگونه روایت‌ها، مخاطب در پی کشف رویدادها نیست، بلکه میل به دانستن نحوه وقوع حوادث داستانی، خواننده را تا پایان روایت همراهی می‌کند.