بررسی ساختارگرایانه باب شیر و گاو کلیله و دمنه بر اساس الگوی کلود برمون

ساختارگرایان که بیش از هر چیز به قوانین کلّی حاکم بر ساختارها می‌پردازند، در برخورد با روایت، به جای توجّه به زبان موجود در متنی خاص، دغدغه قیاس‌های زبان‌شناختی دارند و در نتیجه، برای بررسی طرح هر داستان به دنبال انطباق ساختار یک روایت و نحو یک جمله‌ هستند، تا از این طریق بتوانند به الگویی کلّی برای همه داستان‌ها دست یابند. در همین راستا، بسیاری از روایت‌شناسان ساختارگرا، از جمله کلود برمون، سعی کرده‌اند تا این الگوی ساختاری را به گونه‌ای گسترش دهند که امکان بررسی آن در هر نوع داستان فراهم شود. در مقاله حاضر، پس از مروری کوتاه بر نظریّه‌های روایت، به الگوی برمون که بر پایه چگونگی روابط میان کوچکترین واحدهای روایی استوار است و انطباق آن با طرح داستان شیر و گاو کلیله و دمنه پرداخته می‌شود تا علاوه بر بررسی طرح این داستان و ویژگی‌های آن بر اساس دیدگاهی جدید، قابلیّت‌های انطباق‌پذیری این الگو نیز در چنین داستان‌هایی مشخّص شود.