بررسی کارکرد تقدیر در تاریخ بیهقی

گفتمان تقدیری، گفتمانی است که روشن ترین آغازگاهش در ایران قبل از اسلام، عصر تفکر زروانیستی بوده، پس از اسلام نیز با قدر ی تفاوت اما با ماهیتی هم‌سان، گسترش متنابهی یافته است. نفوذ و گسترش دامنه دار این اندیشه در بنیان های تفکر و باور ایرانی، بازتاب وسیعی نیز در آثار تاریخی و ادبی ایران داشته است. یکی از این آثار، تاریخ بیهقی است که این باور در آن گفتمانی ویژه را شکل داده که در سطح ظاهری اثر نیز باعث ایجاد دوگانگی و تناقض شده است. در این مقاله، سعی بر این است که به روش توصیفی- تحلیلی، این تناقض با تکیه بر شخصیت مذهبی بیهقی، روش تاریخ‌نگاری اسلامی، پوشیده گویی و رندی زبانی بیهقی، تبیین شود. علاوه بر آن تقدیر در تاریخ بیهقی دارای کارکردهای متفاوت مذهبی، علّی، روانی و سیاسی است، که تمرکز بحث بر روی کارکرد سیاسی تقدیر است و به این نتیجه می رسد که بعد ایدیولوژیک تقدیر اندیشی موجب اضمحلال ساز و کار عقلانیت و علت‌یابی شده که در نتیجه در توسعه نیافتگی فکری و سیاسی کشورهای تحت نفوذ این باور نقش اساسی داشته است.