نمایش شخصیت ها (شخصیت پردازی نمایشی) در سووشون

سووشونِ سیمین دانشور، از جمله رمان هایی است که حضور شخصیت، در آن بسیار پر رنگ است و نویسنده، از شخصیت پردازی- به ویژه شخصیت پردازی نمایشی- برای تقویت ساختار اثر و انتقال بهتر معنا، بسیار سود برده است.شخصیت پردازی به دو شیوه ی گزارشی و نمایشی انجام می شود. شخصیت‌پردازی گزارشی به‌وسیله ی توصیف مستقیم و شخصیت پردازی نمایشی به‌کمک برخی از تکنیک های ویژه (از جمله گفتگو، عمل، صحنه‌پردازی، نام، لحن و شیوه بیان) صورت می پذیرد. کاربرد هریک از این تکنیک‌ها به‌نوبه ی خود به زیبایی اثر و تواناساختن مخاطب در درک معنا و شناخت شخصیت ها کمک می کند. درحالی‌که در شخصیت پردازی گزارشی، نویسنده خود به‌توصیف مستقیم خصلت ها و مشخصات ظاهری، رفتاری و روحی شخصیت می‌پردازد، در روش نمایشی، تنها شخصیت را وادار به عمل و صحبت می‌کند و به خواننده اجازه می‌دهد که خود استنباط کند و با درنگ دریابد که چه‌انگیزه و خلق‌وخویی در پشت آنچه شخصیت انجام می‌دهد، پنهان است؛ در واقع نویسنده تنها حرکات و گفتار را به‌نمایش می‌گذارد.از هر دو تکنیک نمایشی و گزارشی، در سووشون استفاده شده است، اما شخصیت پردازی نمایشی، در این اثر کاربرد بیشتری دارد. البته از بین تکنیک‌های شخصیت پردازی نمایشی، گفتگو و انتخاب هوشمندانه ی نام شخصیت ها، به خلق شخصیت های سووشون بسیار کمک کرده است.