نشانه ‌شناسی نظام پوشاک در مثنوی مولوی

نظام پوشاک از نظام های بسیار مهم است که در متون ادبی حضور چشمگیری دارد. مولوی از جمله شاعرانی است که توانسته است نظام نشانه های زبانی پوشاک را به نشانه های ادبی تبدیل کند. او با کاربرد واژگان و نشانه های روزمرة پوشاک، نشانه های تازه ای را در متن حکایت خلق می کند. این پژوهش بر آن است که با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و تحلیل نشانه های  پوشاک در حکایت هایی از مثنوی با رویکرد نشانه‌شناسی بارت به ویژه نظریة هم سازه و ناسازه بپردازد. در این نظریه، بارت معنا و مفهوم نشانه را به معنای صریح، محدود نکرده و تلاش می کند که الگویی را طراحی کند تا در کنار معنای صریح به معنای ضمنی نشانه ها دست یابد. بررسی تحلیلی این نظریه در حکایت هایی از مثنوی نشان می دهد که مولانا نشانه‌ها را در معنای قراردادی آن ها به کار نمی گیرد، بلکه با خلق نشانه های جدید و همچنین تفسیر و تاویل حکایت ها به خوانشی نو از نشانه های اولیه دست می یابد که این نشانه ها با کل نظام نشانه ای مثنوی در پیوند است.

semiotics of the clothing system in molavi’s masnavi

the clothing system is one of the important systems that have a significant presence in literary texts. molavi is one of the poets whowere able to transform the system of language signs of clothing intoliterary signs. he creates new signs in the text of the story by usingwords and everyday signs of clothes. this research aims to investigateand analyze the symbols of clothing in the stories of masnavi withbarthes’ semiotic approach, especially the theory of doxa andparadox. in this theory, barthes does not limit the meaning andconcept of the sign to the explicit meaning and tries to design a modelto achieve the implicit meaning of the signs in addition to the explicitmeaning. analytical investigation of this theory in anecdotes frommasnavi shows that rumi does not use symbols in their conventionalmeaning, rather by creating new signs as well as interpreting thestories, he achieves a new reading of the primary signs, which areconnected with the entire system of signs in masnavi.