نقد و تحلیل بوم گرایی داستانِ اهل غرق منیرو روانی پور با نگاهی به گفتمان قدرت

نقد بوم گرا، ‌مطالعه ی رابطه ی بین ادبیات و جهان طبیعت است که ریشه های ظهور آن طرح اندیشه های نو در مباحث انسان شناسی و معضلات زیست‌محیطی است؛ معضلاتی که گفتمان های اومانیستی در پدید آمدن آن ها نقش بسزایی دارند. در این پژوهش روابط شخصیت‌های داستانِ اهل غرق منیرو روانی‌پور ازجمله خیجو، ‌زائر احمد حکیم، ‌مه جمال، ‌مدینه و مردان موبور با محیط‌زیست بررسی شده ‌است تا نشان داده‌ شود برپایه ی اندیشه‌های فوکو، ‌چگونه روابط قدرت در سطوح گوناگون این داستان موثر بوده است. خیجو، ‌مه‌جمال، ‌مدینه و زائر احمد حکیم در این داستان رابطه ای نزدیک با طبیعت و همچنین نگاهی فراانسانی به زمین دارند که گفتمان غالب عصر، ‌اومانیسم فلسفی را به چالش می کشند؛ اومانیسمی که در آن بیشتر توجه به اندیشه انسانی می شود و خود انسان و طبیعت را به چشم عنصر یا شیءای می‌نگرد. ازاین‌روست که فوکو در عصر تجدد، ‌حضور انسان را در صحنه ی تصویرگری اندیشه و آگاهی می بیند و بر آن است که ترکیب‌های تجربی می باید در جای دیگری به‌غیراز حاکمیت مطلق «من می اندیشم» اعمال شوند؛ مردان موبور در این داستان کسانی هستند که قدرت سرمایه و اقتصاد را در اختیار دارند و از آن در راستای سلطه بر طبیعت استفاده می کنند که باعث نابودی زیست بوم طبیعی و ازهم‌پاشیدگی جامعه ی انسانیِ «جفره» به‌مثابه همه ی زمین می گردند. در این نوشتار، ‌نظر به اهمیت و تاثیر گفتمان ها در تولید متن ادبی، ‌هدف این بوده است که در داستان موردبحث با روش توصیفی- تحلیلی رابطه ی انسان با محیط‌زیست و تاثیرگذاری گفتمان‌های مختلف که نقش موثری در اعمال قدرت دارند، ‌بررسی‌ شود تا زمینه ساز آگاهی‌بخشیدن به انسان در رفتارش با محیط‌زیست باشد و نسبت او را با طبیعت آشکار نماید.

Critique and Analysis of Moniru Ravanipour’sEcological Story “Ahle Ghargh” with a Look at theDiscourse of Power

Ecological critique is the study of the relationship between literature and the natural world, the origins of which are the emergence of new ideas in anthropology and environmental issues that humanist discourses play an important role in their emergence. In the story of Moniru Ravanipour’s Ahle Ghargh, the relationships of the characters such as Kheyjo, Zayer Ahmad Hakim, Mah Jamal, Madine, and Mobor men with the environment are examined in this article to show how power relations at different levels of this story are effective based on Foucault’s ideas. In this story, Kheyjo, Mah Jamal, Madine, and Zayer Ahmad Hakim have a close relationship with nature as well as a transcendental view of the earth that challenges the dominant discourse of the age, philosophical humanism; the humanism in which more attention is paid to human thought and looks at man and nature through the eyes of an element or object. This is why Foucault in the age of modernity sees the presence of man in the scene of the illustration of thought and consciousness, and argues that empirical combinations should be applied in a place other than the absolute rule of &I think&. In this article, considering the importance and impact of discourses in the production of the literary text, the aim was to examine the story in question with a descriptive-analytical method of the human relationship with the environment and the impact of different discourses that play an effective role in exercising power to inform man about his behavior with the environment and to reveal his relationship with nature.