بازنگری در مختصات سبکی متون کهن فارسی بر پایة متون پهلوی

در کتب سبک‌شناسی (و برخی مقالات و حواشی متون) معمولاً در بخشی مجزّا به مختصات زبانی متون کهن فارسی پرداخته شده است. در این بخش، پژوهشگران سعی کرده‌اند که ویژگی‌های برجستة صرفی، نحوی و آوایی متون را تشریح کنند، اما در برخی از موارد از آنجا که به متون پهلوی (که متون فارسی دنبالة منطقی آن‌ها محسوب می‌شوند) بی‌توجه بوده‌اند در تشریح پاره‌ای از مختصات، نام‌گذاری آن‌ها و ذکر شواهد دچار اشتباهاتی شده‌اند و مهم‌تر آنکه به پیشینة بسیاری از این کارکردها هم اشاره نشده است. در جستار حاضر معیار و محک را کارکردهای سبک‌شناختیی قرار داده‌ایم که در متون فارسی میانه (پهلوی) نمود یافته‌اند و بدین طریق در برخی از مختصات متون کهن فارسی تحت دو عنوان بازنگری کرده‌ایم: یکی «مختصاتی که نادرست تشریح شده‌اند» و دیگری «مختصاتی که به آن‌ها پرداخته نشده است».

Review of Stylistic Properties of Ancient Persian Texts Based on Pahlavi Texts

In stylistics books (and some articles and margins of texts) usually, the linguistic coordinates of ancient Persian texts are discussed in a separate section. In this section, researchers have tried to explain the salient morphological, syntactic, and phonetic features of the texts. But in some cases, because the Pahlavi texts (Persian texts are their logical sequence) were careless, there have been errors in describing some of the coordinates, naming them, and mentioning the evidence, and most importantly, the background to many of these functions is not mentioned. In the present article, we have set the criteria and benchmark as stylistic functions that have been shown in Middle Persian (Pahlavi) texts. In this way, we have reviewed some of the coordinates of ancient Persian texts under two headings: 1. &properties that are incorrectly described& 2. &properties not addressed&.