پُر‌سازی ذات، تحقیقی در پدیده آنتاگونیسم و گفتمان غیریت‌سازی فرهنگی در پژوهش‌های تطبیقی عربی میان ادبیات فارسی و عربی

برجسته‌سازی و یا پُرسازی ذات و خودمرکزبینی که در زبان عربی با اصطلاح تضخیم الانا نامیده می‌شود با مفهوم خودبرتربینی و شیفتگی ارتباط تناتنگی دارد؛ زیرا پرسازی ذات در بالاترین مراحل منجر به خودشیفتگی خواهد شد. این مقاله می‌خواهد به بررسی و تحلیل این مساله و نیز محوریت‌گریزی و ستیهندگی فرهنگی از یک سو و از سوی دیگر به محوریت‌گرایی و ناسیونالسیم توسط ادیبان و ناقدان در ادبیات عربی به عنوان اقدامی متناقض پرداخته و چالشی را که این مساله ایجاد می‌کند، بررسی کند. در این مقاله مشخص خواهد شد که اقدامات برخی ناقدان و نویسندگان عرب موجب از بین رفتن روح میانه‌روی و ارتباط فرهنگی و در نتیجه غیریت‌سازی و رخ دادن گفتمان هژمونیک شده است. گفتمان در چنین آثاری بر محور یک دال مرکزی که همان خودبرتر بینی است، قرار دارد. از همین رو کوشش شده است تا روش‌های غیریت‌سازی و برجسته کردن ذات توسط ادبیان و ناقدان عرب نشان داده شود. در این تحقیق تلاش شده است تا با توجه به رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی ارنستو لاکلائو و شانتال موفه اثبات شود که غیریت‌سازی و به حاشیه راندن دیگری سرانجام تبدیل به یک بیماری مزمن خواهد شد که فرجام آن پدید آمدن نسلی بحران زده و سرگشته در میان گذشته و اکنون خویش است.

A Grandiose Sense of Self-importance: A Study on the Phenomenon of Antagonism and the Discourse of Cultural Otherness in Comparative Arabic Studies between Persian and Arabic Literature

From a long time ago until now, with referencing to the common narrations and the three verses attributed to Ferdowsi, Shahnameh has been famous for having sixty thousand or nearly sixty thousand verses; while the number of verses in the oldest manuscripts, as well as valid printed texts, does not exceed fifty thousand verses. The present research seeks to answer the questions such as where, when, and by whom these numbers became popular and how many verses the manuscripts and the famous printed texts have, by separating the fictional sections. This research consists of four parts: 1. Reviewing and criticizing verses related to Ferdowsi about Shahnameh’s verse number. 2. Reviewing various reports on the Shahname’s verse number (Including the quintet introductions of Shahnameh, biographies, historical, literary, geographic, and Rijali (narrator evaluation) resources, and various views of contemporary researchers). 3. Recounting and presenting the exact number of Shahnameh’s verses by fictional parts, based on printed copies of Turner Macan, Julius von Mohl, Berookhim, Dabirsiaghi, Moscow, Kazzazi, Jeyhooni, and Khaleghi. 4. A discussion about semantic significations of the number &Sixty& and &Sixty thousand&. The authors assert that the number &Sixty thousand& was not versified by Ferdowsi. But this number was used by the Shahnameh enthusiasts in the late of his life, or a brief time after his passing, with the meaning of &plurality&, &perfection&, and &approximation& in describing the number of Shahnameh’s verses. Based on the famous narrations, at least starting from the sixth century, verses have been versified about the sixty thousand verses of Shahnameh and are annexed to Shahnameh.