پژوهشی در مفهوم تجربه دینی و عرفانی در ادب فارسی

انسان با توجه به حضور جنبه ای الهی ،‌یعنی روح ، در وجود خود ، این توان را دارد که با خدای خود نوعی ارتباط معنوی داشته باشد . این ارتباط در حقیقت بین خدا و ‹‹ خود ›› انسان به وقوع می پیوندد و نیازی به ‹‹ غیر ›› نیست . اما گاهی مقدماتی الزام است تا این ارتباط برقرار شود : دیدن چیزی یا انجام دادن عملی،‌ که نوعی ‹‹ تجربه ›› به حساب می‌آید می تواند مقدمه ای برای یاد خدا و برقراری ارتباط معنوی با او باشد . هر تجربه ای که در آن به نحوی از انحاء ارتباطی با خدا ایجاد شود ، یعنی نوعی آگاهی از حضور خدا به انسان دست دهد ،‌آنرا تجربه دینی و گاهی تجربه عرفانی می نامند . و چون شناخت خدا با توجه به قدرت عقل و نوع اعتقاد در انسانهای مختلف متفاوت است لذا می توان گفت عقل و اعتقادات شخصی نقش مهمی در تعبیر و تفسیر تجربه دینی ایفا می کند . در چند دهه ی گذشته ،‌ تجربه دینی از موضوعات اصلی در حوزه هایی مانند فلسفه دین و جامعه شناسی دین در جامعه غرب بوده که غالبا بر اساس اعتقادات و طرز تفکر مسیحیت مورد بحث قرار گرفته است . در این مقاله مفهوم تجربه ی دینی و عرفانی در ادبیات فراسی بررسی می شود . انسان با توجه به حضور جنبه ای الهی ، یعنی ورح ،