مقایسه سطوح معنایی معراج پیامبر(ص) و سفر اسکندر

معراج پیامبر اسلام(ص) تاثیر زیادی بر معراج‌های صوفیه گذاشته‌است. علاوه بر این، تایید و توصیف آن در بسیاری از متون عرفانی، نشانی از ایمان گوینده تلقی می‌شد، در حالی ‌که معراج متاثر از دخل و تصرف قصه‌گویان است و ارتباط آن با برخی قصه‌های عامیانه مورد توجه قرار نگرفته‌است. این پژوهش به مقایسه روایت ابن‌عباس از معراج و سفر اسکندر در داراب‌نامه طرسوسی پرداخته‌است. اسکندر در داراب‌نامه، جهانگشایی شرقی است که وجوه اشراقی یافته‌است و برای وی نسب‌نامه‌ای کیانی ساخته شده‌است. بافت جامعه اسلامی نمود پیامبرگونه اسکندر را برجسته کرد و تجربه عالی پیامبر اسلام(ص) را در شب معراج، در سطحی پایین‌تر، اما با همان تکنیک به وی نسبت داد. سفر اسکندر برای دیدن عجایب و جستجوی آب حیات، بن‌مایه‌های اصلی معراج را در خود دارد. مقایسه این دو نشان‌دهنده عناصر مشترکی است که بر اساس ارتباط بینامتنی با قرآن، مصادیق «آیات‌الکبری» را نشان می‌دهد. طبق نظام ارزشی قرآن، «آیات» یا نشانه‌ها، خالق‌نما و ایمان‌آفرینند. جریانی از معنا در مواجهه با آیات شکل می‌گیرد که «حضور» کنشگران را دستخوش تغییر می‌کند. تحلیل هر دو سفر بر اساس رویکرد نشانه‌‌ معناشناسی نشان می‌دهد که علاوه بر عناصر مشترک در سه محور «بهشت و دوزخ»، «فرشته‌شناسی» و «ملاقات با خداوند»، سطوح سازماندهی و چگونگی کارکرد و تولید معنا در هر دو، سازوکار یکسانی دارد.