اثر تیمار مداوم پراکسید هیدروژن و ساکاروز بر عمر گل جایی و رابطه های آبی گل شاخه بریدنی ورد رقم ’کندی‘

به منظور بررسی اثر پراکسید هیدروژن (0، 100، 300، 500 و 700 میکرومولار) و ساکاروز (0 و 2%) بر عمر گل جایی و رابطه های آبی گل شاخه بریدنی ورد رقم ’کندی‘، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. در این آزمایش ویژگی های عمر گل جایی، مقدار جذب محلول، وزن تر نسبی شاخه، هدایت روزنه ای، مقدار نسبی آب برگ و شاخص پایداری غشای یاخته های گلبرگ ارزیابی شد. کاربرد تیمارهای 500 و 700 میکرومولار پراکسید هیدروژن سبب افزایش معنی دار عمر گل جایی گل شاخه بریدنی ورد در مقایسه با سایر تیمارها شد، به طوری که تیمار 700 میکرومولار سبب افزایش 12 روزه عمر گل جایی نسبت به تیمار شاهد شد. اثر تیمار700 میکرومولار پراکسید هیدروژن همراه با تیمار ساکاروز 2% در افزایش جذب محلول و وزن تر نسبی شاخه در مقایسه با سایر تیمارها معنی دار بود. هدایت روزنه ای برگ با افزایش غلظت پراکسید هیدروژن کاهش یافت و کمترین مقدار آن در غلظت های 500 و 700 میکرومولار پراکسید هیدروژن به تنهایی و در ترکیب با تیمار ساکاروز 2% بود. بیشترین مقدار نسبی آب برگ و شاخص پایداری غشای یاخته-های گلبرگ مربوط به تیمار700 میکرومولار پراکسید هیدروژن بود. به طور کلی نتیجه ها نشان دادند که تیمار پراکسید هیدروژن به تنهایی در بیشترین غلظت (700 میکرومولار) سبب افزایش عمر گل جایی و در ترکیب با ساکاروز 2% موجب بهبود جذب محلول و وزن تر نسبی شاخه و هم زمان موجب کاهش هدایت روزنه ای برگ و حفظ محتوای نسبی آب برگ و پایداری غشای یاخته ای گلبرگ شد.