اثرهای ترینگزاپک اتیل، پاکلوبوترازول و آبسایزیک اسید بر رشد، ویژگی‌های ظاهری و فیزیولوژیک چمن زویسیا (zoysia matrella (l.) merr)

در سال‌های اخیر استفاده از تنظیم کننده‌های رشد، در مدیریت چمن مرسوم شده است. از هدف‌های کاربرد این ترکیب‌ها، کاهش ارتفاع، کاهش دفعه‌های سرزنی چمن و افزایش تحمل به تنش می‌باشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر ترینگزاپک اتیل، پاکلوبوترازول و آبسایزیک اسید بر رشد، ویژگی‌های ظاهری و فیزیولوژیک چمن زویسیا بود که به صورت طرح کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. نتیجه‌ها نشان داد ترینگزاپک اتیل و پاکلوبوترازول موجب کاهش ارتفاع و بهبود رنگ در زویسیا شد. کاربرد ترینگزاپک اتیل برخلاف سایر تنظیم کننده‌ها موجب افزایش بافت، پنجه‌زنی و کلروفیل شد. ترینگزاپک اتیل، پاکلوبوترازول و آبسایزیک اسید به طور معنی‌دار فعالیت آنزیم پرکسیداز را افزایش دادند، ولی بر فعالیت آنزیم کاتالاز اثر معنی‌دار نداشتند. ترینگزاپک اتیل و آبسایزیک اسید باعث افزایش فعالیت اسکوربات پراکسیداز شدند. فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز در اثر ترینگزاپک اتیل و پاکلوبوترازول افزایش پیدا کرد. تنظیم کننده‌های رشد برخلاف قند ریشه موجب افزایش معنی‌دار در قند محلول شاخساره شدند. در مجموع ترینگزاپک اتیل نسبت به سایر تنظیم کننده‌ها اثر مناسب‌تری بر کاهش رشد و بهبود مقاومت چمن زویسیا داشت.