تاثیر محلول‌پاشی آخر فصل نیتروژن و پتاسیم بر تحمل به سرمای جوانه‌های خفته انگور ‘بیدانه سفید’

تغذیه گیاهان یکی از روش‌های عملی مقابله با سرما است که باعث بهبود ذخیره‌های کربوهیدراتی و نیتروژنی جوانه‌ها و بهبود ظرفیت تحمل به سرما در تاک‌ها می‌شود. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثر محلول‌پاشی آخر فصل اوره (0، 1 و 2%) و سولفات پتاسیم (0، 5/1 و 3%) بر تحمل به سرما، مقدار کربوهیدرات و پروتیین‌های محلول، پرولین و محتوای آب جوانه تاک‌ رقم ‘بیدانه سفید’ انجام شد. بدین منظور در پایان تابستان سال 1391، محلول‌پاشی اوره در دو مرحله بعد از برداشت و سولفات پتاسیم در دو مرحله قبل و دو مرحله بعد از برداشت محصول روی تاک‌های 14 ساله واقع در ایستگاه تحقیقات انگور ملایر به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی انجام شد. پس از اعمال سرمای مصنوعی در آبان، دی و اردیبهشت ماه، تحمل به سرمای جوانه‌ها با روش نشت یونی اندازه‌گیری شد. اثر تغذیه این عنصرهای غذایی بر تحمل به سرمای تاک‌ها معنی‌دار شد. بالاترین تحمل به سرما (c? 63/25- =lt50) و کم‌ترین تحمل (c? 50/19- =lt50) در دی ماه به ترتیب با تیمار سولفات پتاسیم 3% به تنهایی و یا در ترکیب با سطح‌های اوره و تیمار اوره 2% بدون کاربرد سولفات پتاسیم مشاهده شد. همچنین سولفات پتاسیم به تنهایی یا در ترکیب با غلظت‌های اوره منجر به افزایش بیشینه غلظت کربوهیدرات‌ها و پروتیین‌های محلول و پرولین شد. کمینه و بیشینه محتوای آب جوانه‌ها نیز به ترتیب در تاک‌های تیمار شده با سولفات پتاسیم (به ویژه غلظت 3%) و اوره به تنهایی مشاهده شد. اثرهای ترکیبی این دو عنصر به ویژه در دی ماه، ضمن افزایش غلظت تنظیم کننده‌های اسمزی و کاهش محتوای آب جوانه باعث افزایش پایداری غشا و کاهش نشت یونی و در نهایت افزایش تحمل جوانه‌های تاک در برابر یخ‌زدگی شد. این نتیجه‌ها نشان می‌دهد که تغذیه هم ‌زمان پتاسیم و نیتروژن می‌تواند علاوه بر کاهش خسارت سرما در تاکستان‌ها، با بهبود ذخیره‌های کربوهیدراتی و نیتروژنی جوانه‌ها به احتمال به تکامل بهتر آن‌ها کمک کند.