بررسی رابطه‌های ژنتیکی نمونه های انگور ایرانی وخارجی انتخاب شده برای پایه با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

نشانگرهای مولکولی سرعت و دقت برنامه‌های بهنژادی را افزایش داده‌اند. برنامه‌های مقدماتی بهنژادی پایه‌های انگور برای نخستین بار در ایران در حال اجرا است. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی رابطه‌های ژنتیکی بین نژادگان‌ها و رقم‌های انتخابی امید‌بخش و برخی رقم‌های پایه متحمل به خشکی برای برنامه‌ریزی تلاقی‌های بعدی اجرا گردید. 47 نژادگان شامل 3 رقم پایه خارجی و 44 نژادگان و رقم ایرانی امیدبخش برنامه بهنژادی پایه‌های متحمل به خشکی جمع‌آوری و توسط 11 نشانگر ریزماهواره مورد بررسی قرار گرفتند. براساس نتیجه‌ها، پایه‌های ریپاریا، 1103p وru140، با نژادگان‌ها ورقم‌های ایرانی 21% تشابه ژنتیکی نشان دادند. نژادگان‌ها ورقم‌های ایرانی به سه گروه عمده تقسیم شدند. گروه سوم با 39 نژادگان و رقم شامل سه نژادگان ناشناخته از منطقه شمال شرق کشور، دو رقم زودرس ’یاقوتی‘ و ’خلیلی‘ با تشابه 55% و برخی دیگر از رقم‌های ایرانی بود. برای تعیین والدین نژادگان‌های ناشناخته از رویکردهای انتساب مبتنی بر درست‌نمایی استفاده شد. دو رقم زودرس در سه نشانگر vvmd14، vvs2 و vmc4a1 آلل اختصاصی نشان دادند. در کل دو منطقه تنوع انگور در شمال شرق (خراسان) و جنوب (فارس) تفکیک شدند. به نظر می‌رسد تنوع آللی خراسان بیشتر از نوع درون‌زا و در فارس برون‌زا و درون‌زا باشند. نتیجه‌ها می‌تواند برای انتخاب پایه‌های متحمل به خشکی و یا والدین مناسب در ترکیب‌های تلاقی مورد استفاده قرار گیرد.