اثرهای گلایسین بتایین و تنش خشکی بر برخی از ویژگی‌های زیست‌شیمیایی دانهال‌های لیموآب شیراز

تنش خشکی یکی از مهم‌ترین عامل‌های محدود کننده رشد و باروری گیاه‌ها است. ساخت گلایسین بتایین در برخی از گیاه‌ها موجب مقاومت به تنش‌های محیطی شده است. در این پژوهش، تاثیر محلول‌پاشی گلایسین بتایین با غلظت‌های صفر، 5/2، 5، 5/7 و 10 میلی‌مولار و 4 سطح آبیاری شامل 100% ، 75%، 50% و 25% ظرفیت مزرعه روی دانهال‌های دوساله لیموآب شیراز به مدت دو ماه بررسی و پراکسیداسیون چربی‌ها، نشت الکترولیتی، پروتیین کل، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز اندازه‌گیری شد. نتیجه‌ها نشان داد که تیمار 5/7 و 10 میلی‌مولار گلایسین بتایین مانع کاهش فعالیت پراکسیداز در طول تنش خشکی گردید. همچنین، غلظت 10 میلی‌مولار گلایسین بتایین از کاهش پروتیین کل به طور معنی‌داری جلوگیری کرد. با این حال، غلظت‌های مختلف گلایسین بتایین بر ویژگی‌هایی مانند فعالیت سوپراکسید دیسموتاز، پراکسیداسیون چربی‌ها، ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و درصد نشت یونی اثر نداشت. اگر چه سطح آبیاری 50% ظرفیت مزرعه سبب افزایش ظرفیت آنتی‌اکسیدانی شد، مقدار مالون دی‌آلدیید با کاهش آبیاری افزایش یافت. نتیجه‌های این بررسی نشان داد اگر چه مصرف غلظت‌های مختلف گلایسین بتایین نتوانست ظرفیت آنتی‌اکسیدانی را افزایش دهد ولی از پروتیین‌ها و به احتمال آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی مانند پراکسیداز محافظت کرد. به نظر می‌رسد این ترکیب از راه حفاظت برخی آنزیم‌ها و به لحاظ ویژگی آب دوستی و تنظیم اسمزی در ایجاد مقاومت به خشکی تاثیر دارد.