اثر شوری و روش‌های مدیریت آب آبیاری بر عملکرد و کیفیت گوجه‌فرنگی در آبیاری قطره‌ای زیر سطحی

در این پژوهش روش آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با شوری‌های مختلف و اثرهای آن بر کیفیت و کمیت گوجه‌فرنگی بررسی و شیوه‌های مدیریتی آبیاری متناوب یک در میان و متناوب نیم در میان مقایسه گردید. پژوهش در زمینی به مساحت تقریبی 320 مترمربع و در 30 کرت انجام شد و قطره‌چکان‌ها در عمق 15 سانتی‌متری از سطح خاک قرار گرفتند. برای در نظر گرفتن برهمکنش سطح‌های شوری و شیوه مدیریتی، از طرح آماری کرت‌های خرد شده با سه تکرار استفاده شده که در آن شیوه مدیریتی فاکتور اصلی و سطح‌های مختلف شوری (ds m-1 8، 6، 4، 2 و 68/0) فاکتور فرعی بود. نتیجه‌ها نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری عملکرد گیاه گوجه‌فرنگی کاهش یافت و بیشترین عملکرد مربوط به تیمار آبیاری نیم در میان و بدون شوری ton ha-1) 437/52) بود. همچنین شیوه مدیریتی یک در میان نسبت به مدیریت نیم در میان 77/17% عملکرد کمتری داشت. با افزایش شوری آب آبیاری، مقدار سدیم گوجه‌فرنگی افزایش و رطوبت کاهش یافت ولی تغییرهای نیتروژن و کلسیم، جرم مخصوص ظاهری، تعداد میوه و وزن میوه معنی‌دار نبود. در این پژوهش وزن مخصوص ظاهری میوه، مقدار آب میوه، استحکام بافت، سدیم، کلسیم، نیتروژن میوه و ویژگی‌های رنگ شامل a، b و l اندازه‌گیری شد. با افزایش شوری آب آبیاری مقدار l کاهش یافت ولی تغییرهای ویژگی‌های a وb معنی‌دار نبود. به طور کلی مدیریت نیم در میان مناسب‌تر از یک در میان بود.