استفاده از روش قلمه گیری برای برداشتن بیماری های باکتریایی ساق سیاه و پژمردگی باکتریایی در سیب زمینی

در این پژوهش در سال های 1379 و 1380اثرهای به کارگیری قلمه انتهایی ساقه سیب زمینی در برداشتن عامل بیماریزای بیماری های ساق سیاه و پژمردگی باکتریایی مورد بررسی قرار گرفت. درصد ریشه زایی میزان تولید ریزژوخه ( ریزغده) و نیز درصد موفقیت در کاهش و یا برداشتن عوامل بیماریزای باکتریایی مورد ارزیابی قرار گرفت. ابتدا ژوخه هایی از چهار رقم مارفونا. آگریا، دراگا و کنکورد گزیده شده و پس از این که آزمون سلامت آن ها تایید شد با تعلیق باکتری های عوامل بیماری های یادشده مایه زنی شده و کشت گردیدند. آزمایش به صورت فاکتوریل با طرح پایه به طور کامل تصادفی انجام شد. شاخص های مورد بررسی شامل رقم در چهار سطح و عامل بیماریزای باکتریایی در سه سطح ( دو سطح بیماریزایی باکتری ها و تیمار شاهد) بود. پس از این که ارتفاع گیاهان به 30 تا 40 سانتی متر رسید قلمه های انتهایی تهیه شده و در محیط کشت پرلایت درصد ریشه زایی آن ها اندازه گیری شد. پس از پایان دوران رشد و نمو قلمه ها ریزژوخه های به دست آمده شمارش گردید. در مراحل مختلف از رشد قلمه ها و نیز از ریزژوخه های به دست آمده نمونه گیری شد بر اساس آزمون های بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی استاندارد باکتری شناسی میزان آلودگی باکتریایی هر رقم تعیین شد. نتایج نشان داد که تفاوت در میانگین درصد ریشه زایی قلمه ها در تیمارهای مورد بررسی معنی دار و از نظر تعداد ریزژوخه های به دست آمده تنها در رقم های مورد آزمایش تفاوت معنی دار مشاهده شد. نتایج آزمایش های باکتریولوژیکی نشان داد که با نمونه گیری های انجام شده از قسمت های مختلف ساقه و ریزژوخه ها و انجام آزمون های مربوطه در هیچ یک از ریزژوخه های به دست آمده آلودگی به باکتری های مورد نظر مشاهده نگردید. به بیانی دیگر استفاده از قلمه های سرشاخه برای برداشتن دو بیماری مورد بررسی موثر بود.