آسیب پذیری و اولویت بندی کاربری های تاریخی کلانشهر اصفهان در مدیریت بحران و تخلیه اضطراری

مدیریت و برنامه‌ریزی بحران با تاکید بر رویکردهای کلیدی از قبیل امدادرسانی و تخلیه اضطراری در کاربری‌های شهری اهمیت و ضرورت بسیاری دارد. در کلانشهر اصفهان این ضرورت در کاربری‌های تاریخی این شهری به وضوح دیده می‌شود. تمرکز کاربری‌های تاریخی در مناطق مرکزی اصفهان در کنار عواملی مانند دسترسی نامناسب، معابر تنگ و باریک، عدم تناسب فضایی، ناسازگاری در ساختار، فرسایش تدریجی بنا و فقدان برنامه‌ریزی مدون در این کاربری‌ها موجب گردیده تا کاربری‌های تاریخی شهر اصفهان در بحران‌های احتمالی آسیب‌پذیر باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر از نوع اسنادی، تحلیلی- پیمایشی و نوع آن بنیادی- کاربردی است. پژوهش حاضردر صدد است تا با تاکید بر روش مشاهده میدانی، تکمیل چک‌لیست و مدل سلسله مراتبی ahp به تحلیل آسیب‌پذیری کاربری‌ها و اولویت‌بندی آنها در عملیات تخلیه اضطراری بپردازد. اساس مطالعه بر مبنای دو گروه شاخص بنیادی و مدیریتی است. جامعه آماری تحقیق 420 بنای تاریخی شهر اصفهان است که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که منطقه سه شهر اصفهان با وزن 49/0 در شاخص‌های بنیادین و 53/0 در شاخص‌های مدیریتی در صدر مناطق با کاربری‌های تاریخی آسیب‌پذیر قرار دارد. و در اولویت اول امدادرسانی و تخلیه است. مناطق یک، پنج، شش و سایر مناطق در اولویت بعد هستند. شناسایی و طیف‌بندی بناهای تاریخی بر مبنای درجه و شدت فرسایش، تقویت سازه‌ها، آموزش عملیات‌های تخلیه و رعایت پدافند غیرعامل در ساختارها از راهبردهای کلان در مدیریت بحران این کاربری‌هاست.