ارزیابی میزان رضایتمندی از مسکن های سازمانی شهر اصفهان

بهبود کیفیت زندگی و رضایتمندی شهروندان از محیط مسکونیشان از اهداف مهم مدیریت شهری است. یکی از سیاست های مسکن در ایران، مسکن سازمانی است، مسکن سازمانی در سطح ملی در زمین های دولتی ایجاد شده است. پس از گذشت سال ها از اجرای آن، ضرورت بررسی نتایج حاصله از این تجربه به لحاظ میزان موفقیت و رضایتمندی در ایجاد کیفیت زندگی احساس می شود. هدف این مقاله ارزیابی میزان رضایتمندی از مساکن سازمانی و بررسی کیفیت محیط مسکونی آنها با توجه به شاخص های موثر در مسکن پایدار (زیست محیطی، دسترسی، زیرساختی – کالبدی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی) در شهر اصفهان است، حال آن که رضایتمندی، مفهومی چند بعدی دارد و از شاخص های مختلفی شکل می گیرد. این تحقیق از نوع کاربردی و با ماهیت توصیفی – تحلیلی و پیمایشی است. در جمع آوری داده ها و اطلاعات از روش های اسنادی و میدانی و ابزار پرسش نامه استفاده شده است. جامعه آماری، ساکنین مساکن سازمانی کوی بهار و کوی اساتید شهر اصفهان می باشد. حجم نمونه به روش کوکران، 384 نفر و تعداد 35 نفر کارشناسان و 35 نفر مدیران تعیین شده اند. در این پژوهش از نرم افزار spss و روش آزمون خی دو، تحلیل عاملی و تکنیک swot استفاده شده اند. بر اساس آزمون خی 2 مقدار sig در بعد کالبدی کمتر از 0.05 بوده که بیانگر معناداری فرضیه می باشد بدین معنا که در سه پرسش نامه از بخش کالبدی در تمامی گویه ها رضایت دارند. بر اساس آزمون تحلیل عاملی وضعیت شاخص های شش گانه از نظر ساکنان خانه های سازمانی رضایتبخش است. یافته های حاصل از مدل swot نشان داد که راهبرد های بازنگری با مجموع ضرایب 77/6 به عنوان اولویت نخست و راهبرد تهاجمی با مجموع ضرایب 49/6 در اولویت ثانوی رضایتمندی مسکن قرار می گیرند.