تحلیل پویایی فقر شهری در کلان شهر تهران 1375-90

امروزه ضعف مطالعات فقرسنجی و رویکردهای فرد مبنا در بررسی فقر در شهرها تقریباً بر همگان آشکار شده است. می توان گفت شناخت و تحلیل واقع بینانه فقر در مناطق شهری نیازمند افزودن بُعد مکانی و زمانی مسئله است. زمانی که صحبت از فقر به میان می آید، بُعد فضایی یا مکانی آن باید درنظر گرفته شود. این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر داده های بلوک آماری کلان شهر تهران در سه دوره سرشماری 1375-1385 و 1390 به بررسی تغییر و تحولات فقر و پویایی آن پرداخته تا بتواند الگوی فضایی تحرک فقر در این کلان شهر را ارائه نماید. نتایج تحقیق که با استفاده از آماره موران محلی و خودهمبستگی فضایی به دست آمده، نشان می دهد که فقر در کلان شهر تهران طی ادوار موردمطالعه به سمت خوشه ای شدن حرکت کرده و از حالت متفرق به وضعیت به هم پیوسته و خوشه ای تغییر شکل داده است که مقدار آماره موران 0.31 برای سال 1375، 0.41 برای سال 1385 و 0.78 برای سال1390 می باشد، نیز موید همین امر است.