ارزیابی شاخص های رشد هوشمند شهری با استفاده از مدل تحلیل عاملی (مطالعه موردی: منطقه یک شهر شیراز)

راهبرد رشد هوشمند از دیدگاه های اخیر برنامه ریزی شهری در راستای توسعه پایدارشهری است. پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی با استفاده از ابزار پرسشنامه بوده است که پایایی ابزار تحقیق برپایه ضریب آلفای کرونباخ 0.82 به دست آمده است. نمونه آماری 321 نفر از شهروندان منطقه یک شیراز بوده و داده های حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. به منظور، تعیین وضعیت شاخص های رشد هوشمند در منطقه یک شیراز، از مدل تحلیل عاملی استفاده شده است. نتایج آزمون کرویت بارتلت نشان داد که بین معیارهای رشد هوشمند، در محدوده مورد مطالعه، با sig 0.000 رابطه معناداری وجود داشته، در واقع بین شاخصها همبستگی معنی دار وجود دارد. همچنین در معیار فشردگی چهار عامل «تراکم خالص مسکونی» با بار عاملی0.760، «نرخ دسترسی حمل ونقل عمومی یا پیاده به محل کار» با بار عاملی 0.820و «استفاده از حمل و نقل عمومی یا پیاده برای دسترسی به مرکز شهر» با بار عاملی 0.790 به عنوان مهمترین عامل ها شناسایی شدند. در معیار دسترسی عامل های «نرخ آپارتمان نشینی» با بار عاملی 0.821، «سهولت دسترسی به حمل و نقل عمومی» با بار عاملی 0.570، «نرخ استفاده از حمل و نقل عمومی یا پیاده برای دسترسی به مرکز شهر» با بار عاملی 0.539 به عنوان مهمترین عامل ها شناسایی و در نهایت در معیار اختلاط کاربری عامل های «درصد خانوار در واحد مسکونی»، «نرخ دسترسی پیاده یا عمومی به امکانات تفریحی» و «سهولت دسترسی به حمل و نقل عمومی» به ترتیب به عنوان مهمترین عامل ها شناسایی شدند.