ارزیابی توسعه پایدارشهری و امنیت اجتماعی با استفاده از مدل ردّ پای اکولوژیکی (مطالعه موردی: منطقه 13 شهرتهران)

استفاده از مدل ارزیابی ردپای اکولوژیکی در لایه های توسعه پایدارشهری جهت تحلیل توسعه امنیت اجتماعی در جوامع شهری یکی از راهکارهای جدید در عرصه مطالعات شهری بوده که در این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی از طریق مدل ردپای اکولوژیک به منظور تعیین میزان زمین موردنیاز شهروندان و با بررسی جغرافیایی مناطق شهری به این تحلیل می رسیم که تا چه حد فضای بوم شناسی و سامانه های زیستی منطقه مذکور، قادر به پاسخگویی و حمایت تمامی فعالیتهای اجتماعی و اقتصادی ساکنان خود می باشد و یا ناپایداری شهری فقط معطوف به مسائل اقتصادی و مصرف مواد، انرژی و خدمات نبوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که جای پای اکولوژیکی منطقه 13شهرداری تهران معادل 2.6هکتار، به ازای هر نفر در سال می باشد. توزیع این مقدار در پنج گروه اصلی شامل: مواد غذایی0.32، مسکن 0.25، حمل و نقل 0.39، کالاهای مصرفی 0.13 و خدمات 1.52 می باشد. نتایج این تحقیق موید این مطلب است که منطقه13 برای برآوردن نیازهای زیستی و پایداری خویش متکی به خود نبوده و نیازمند دیگر مناطق تهران می باشد. از سوی دیگر، الگوهای توسعه منطقه بنابر محاسبات صورت گرفته از طریق ضرایب جینی و آنتروپی نسبی شانون تا حدودی پراکنده بوده و نابرابری و عدم تعادل در توزیع جمعیت در نواحی شهری آن را نشان می دهد. همچنین، ارقام به دست آمده از شاخص های موران و گری بیانگر این هستند که الگوی رشد شهری تهران متمایل به پراکندگی بوده و به الگوی توزیع تصادفی نزدیک تر است. همچنین نتایج بررسی توسط مدل هلدرن نیز نشان می دهد 11 درصد از رشد فیزیکی منطقه13 در اثر رشد افقی و 89 درصد در نتیجه رشد جمعیت بوده که با استفاده از مدل های فوق در مقاله حاضر، به بررسی شرایط منطقه 13 شهرداری تهران براساس مدل های مختلف ارائه شده، می پردازیم.