ظرفیت سنجی مدیریت شهری در فرایند توانمندسازی سکونتگاه‌های غیررسمی، نمونه موردی: پنج شهر ایران

موضوع توانمندسازی سکونتگاههای غیررسمی همواره با دو چالش روبرو بوده است. اول فقدان ظرفیت های لازم برای اجرا و آشنانبودن مدیریت شهری با ماهیت طرح توانمندسازی جهت افزایش این ظرفیت ها و دوم عدم اعتماد ساکنین اینگونه بافت ها به مدیریت شهری و به تبع آن چالش جذب مشارکت آن ها. این پژوهش بر آن است که با تمرکز بر چالش اول به عنوان مساله پژوهش، با رویکردی تحلیلی توصیفی به سنجش و مقایسه ظرفیت های موجود مدیریت شهری در راستای توانمندسازی سکونتگاههای غیررسمی در پنج شهر ایران بپردازد تا کاستی هایی که از سوی مدیریت شهری متوجه این موضوع است، مشخص گردد. در این راستا با استناد به منابع اسنادی و کتابخانه ای، شاخص های سنجش ظرفیت مدیریت شهری در ابعاد مختلف تدوین شده است. در ادامه جهت کمَی سازی و گردآوری داده های موردنیاز هر شاخص، از نظر کارشناسان، استفاده از مصاحبه‌های عمیق و اطلاعات موجود در طرح توانمندسازی سکونتگاههای غیررسمی این شهرها استفاده شده است. جهت تحلیل داده ها و سنجش عدد نهایی ظرفیت موجود مدیریت شهری هر یک از شهرهای مورد بررسی در راستای توانمندسازی سکونت گاههای غیررسمی هر شهر، از مدل anpfuzzy و برای وزن دهی شاخص ها در این مدل، از متخصصین، مدیران شهری و پژوهشگران نظرسنجی صورت گرفته است. نتایج رتبه بندی مدیریت شهرهای مورد مطالعه جهت توانمند سازی سکونتگاههای غیر رسمی از بیشترین به کمترین ظرفیت به ترتیب: 1. شیراز؛ 2. مرودشت؛ 3. یاسوج؛ 4. زابل و 5. ایرانشهر می باشد و به ترتیب شاخص های: 1. استفاده از روشهای شهرسازی مشارکتی؛ 2. برگزاری نشست ها و کارگاه های آموزشی شهروندی مرتبط با مسائل اسکان غیررسمی و 3. میزان پایداری درآمد بیشترین اهمیت را در این رتبه بندی داشته اند.