نهج البلاغه و شعر کهن پارسی

از آنجا که متون اسلامی چون : قرآن ،‌احادیث و سایر آثار مربوط به معارف اسلامی از دیرباز و از زمان رسمی شدن پارسی دری در ادبیات آن تاثیر جدی داشته ؛ بررسی تاثیر این منابع و چگونگی آن در شعر پارسی ازاهمیت فوق العاده ای برخوردار است . دراین مقاله نگارنده ، ضمن اشاره به متون دینی به عنوان پتوانه ادبیات جهان و ایران و با در نظرگرفتن تاریخ شکل گیری پارسی دری ، سعی کرده است تاثیرات کلام علی ( ع) را در آثار منظوم شاعران سده های نخستین ( قرن چهارم تاپایان قرن هشتم هجری ) مورد بررسی و تحلیل قرار دهد . بر این اساس با اتکا به نهج البلاغه که جنبه ادبی آن بسیار قوی است و شواهد تاریخی نشان میدهد همواره مورد توجه شاعران و ادیبان عربو عجم بوده و سعی شده است تا بیانات مولای متقیان در اشعار شاعرانی چون : فردوسی ، سنایی ، نظامی ، ناصرخسرو ، اسدی طوسی ردیابی گردید . بررسی انجام شده نشان میدهد اکثر شاعران این روزگار به تبع بهره گیری از آیات قرآن و احادیث نبوی به سخنان خداوندگار کلام ،‌علی ( ع) نیز توجه تام داشته اند . همچنین نشان داده شده است که به اقتضای زبان آن روزگار موضوعات نهج البلاغه در شعر پارسی بیشتر بصورت ترجمه ، اقتباس و اخذ مضمون بازتاب دارد و در این مورد عبارات عربی بسیاراندک است .