مرثیه زیدری نسوی درباری یا شخصی

نفثه‌المصدور، یکی از برجسته‌ترین متون نثر فنی مصنوع است که در نیمۀاول قرن هفتم، به قلم توانای زیدری نسوی به نگارش درمیآید. نویسنده این اثر بی‌همتا، در اثنای شرح وقایع سال‌های هجوم تاتار، با رسیدن به واقعۀ مرگ سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه، قلمش را در رثای او به مرثیه سرایی وادار می‌کند؛ اما برخلاف تعریف مرثیه درباری، مرثیۀ زیدری نسوی هم‌چون مراثی شخصی از بعد عاطفی و احساسی قوی برخوردار است. از این رو، این پژوهش، با در نظر داشتن مرثیه‌سرایی به عنوان یکی از بازنمودهای واکنش‌های درونی در زمان سوگواری، در پی دریافت انگیزۀ نویسنده از نگارش این مرثیه، با شیوه‌ای تحلیلی – توصیفی و بهره‌گیری از نظریۀ سوگ این مرثیه را بررسی می‌کند. نظریۀ سوگ، نتیجۀ توجه روان‌شناسان به پیامدهای روانی – رفتاری داغدیدگان در مواجهه با ماتم عزیزان است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که این مرثیه، با نمودهای نظریۀ سوگ و مراحل آن انطباق زیادی دارد. این نتیجه، خود بیانگر این است که زیدری نسوی، با تاثیرپذیری از علاقۀ خود به سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه، تالمات روحی خود را در واکنش به مرگ او در قالب مرثیه‌ای شخصی نشان می‌دهد.

Zaidari Nasavi ‘s elegy, courthouse or personal?

Nafthah alMasdour is one of the most prominent texts of artificial prose that has been written in the middle of the 7th century by the writer Zaidari Nasavi. The author of this work unmistakably, during the description of the events of the years of the Tatar invasion, by arriving at the death of Sultan Jalaluddin Khwarazmshah, compels his pen in his immortality, but, contrary to the definition of the courthous elegy, the Zaidari Nasavi ‘s elegy, like a personal elegy, has emotional dimension and strong feeling. Hence, this study, with consideration of linguistics as one of the representations of internal reactions during mourning, seeks to obtain the author’s incentive to write this elegy in a descriptiveanalytical manner and to use the theory of mourning for investigate this elegy. The theory of grief is the result of psychologists’ attention to the psychological and behavioral consequences of the fallen faces in the face of the mourning of loved ones. The findings of this study show that this period is consistent with the manifestations of the theory of bugs and its stages. This result suggests that Zaidari Nasavi, reflecting his interest in Sultan Jalaluddin Khwarazmshah, shows his spiritual tales in response to his death in the form of personal elegy.