اصطلاحات و نمادهای کلیدی مکتب ابن عربی در آثار منثور عزیزالدین نسفی

عزیزالدین بن محمّد نسفی (ف حدود 700ق)، از شاگردان سعدالدین حمویه، عارفی بنام در قرن هفتم هجری است که آثار متعددّی در حوزه نثر عرفانی فارسی بر جای گذاشته است. وی از طریق سعدالدین حمویه با تعالیم مکتب عرفانی ابن عربی و سبک استدلالیرمزی او آشنا شده و در آثارش اغلب مفاهیم کلیدی عرفان نظری ابن عربی از قبیل وحدت وجود، اعیان ثابته، حقیقت محمدیه، فیض اقدس و مقدس و حضرات خمس را با زبان ادبی و با کاربرد نمادها تبیین کرده است. وی هم‌چنین با تاکید بر مفهوم انسان کامل ترکیباتی نظیر معجون اکبر، اکسیر اعظم، جام جهان‌نما، آیینه دو گیتی و تریاق بزرگ، مصر جامع و بلد اعظم را درباره انسان کامل به کار برده است. این تحقیق با روش کتابخانه‌ای و بر اساس تحلیل محتوا و استخراج اصطلاحات و نمادهای مرکزی در عرفان ابن عربی و سپس بررسی تطبیقی آن‌ها در آثار عزیزالدین نسفی صورت گرفته است.

Ibn Arabi’s key terms and symbols in the Prose works of Azizeddin Nasafi

Azizeddin ibn Mohammad Nasafi (700 AH), student of SaadedDin Hamuyei, is a famous and great mystic in the seventh century, which has written many prose works in the field of Persian mystical Literature. He familiarized himself with the teachings of the mystical school of Ibn Arabi through Saadeddin Hamuyei and his Works. Nasafi identified all the key concepts of Ibn ’Arabi’s theoretical mysticism, such as Vahdate Vojud, Ayane Sabeteh, Haghighate Mohammadieh, Feyze Aghdas, Feyze Moghaddas and Hazarate Khams, with the use of metaphors and Literal Language. He emphasized the concept of perfect man in this key word of Ibn ’Arabi, and used metaphors such as the Majune Akbar, Eksire Azam, Jame Jahannama, Aeeneyeh do giti and GrateTeriaq, Mesre Jame and Balade Azam for the perfect man. In this article, we are going to examine and analyze all the fundamental terms and symbols of Ibn Arabi’s school in the works of Nasafi. This research has been done through content analysis And the key elements of Ibn Arabi’s mysticism are adapted to the works of Nasafi.