کیفیت تعلیق در قصه پردازی مولانا

یکی از راههای شناخت ابعاد هنری مثنوی ورود به دنیای ساختار قصه های این کتاب و شناخت شگردهای اصل قصه پردازی مولاناست . یکی از این شگردها به کار بستن عنصر تعلیق و انتظار است . تلاش عمده در این مقاله بر آن است که تا از راه مقایسه ی ساختاری چند حکایت نشان دهد که کمیت و کیفیت حضور این عنصر در داستانهای مولانا چگونه است . در این مقاله به این نتیجه می رسیم که تعلیق در قصه های مولانا از چهار راه حاصل می شود : 1- از راه پرداختن به معانی و مفاهیمی که در روایات مستقیم قصه را قطع می کند . 2- از راه درج تلمیحات فراوان . 3- از راه درج حکایتهای میان پیوندی که حضور آنها در میانه قصه به هیچ وجه از پیش سنجیده نبوده است و صرفا به واسطه تداعیهای آزاد مولانا و بمنظور ایجاد شگفتی و تنوع و تغییر ذائقه خواننده در میانه قصه اصلی راه یافته اند . 4- از راه حذف حضور خود ، به عنوان راوی و سپردن جریان روایت به دست اشخاص قصه . باری عنصر تعلیق در قصه های مولانا آن چنان هنری دارد که به هیچ وجه حالت انفعال را در وجود خواننده بر نمی تابد و او را به لطایف الحیل وا می دارد تا قصه را تا پایان آن ادامه دهد .