وجه تمایز گویش بشاکردی و فارسی در بعضی جنبه های آوایی و دستوری

گویش بشاکردی ، در منطقه ی بشاکرد که ناحیه ای است کوهستانی ، بین استانهای کرمان ، هرمزگان و سیستان و بلوچستان رواج دارد . به دلیل وضعیت جغرافیایی خاص و نداشتن راههای ارتباطی و در نتیجه ،دور بودن از مرکز و به دنبال آن ، عدم ارتباط با مناطق مجاور ، باعث شده که تا همین زمان اخیر یعنی دو دهه گذشته این گویش بکر و دست نخورده باقی بماند . نویسنده قبل از ایجاد همگونی با لهجه ی فارسی ، مبادرت به جمع آوری و تجزیه و تحلیل این گویش نمود . در این مقاله سعی شده که وجود افتراق این لهجه از لحاظ آوایی و بعضی جنبه های دستوری با فارسی نشان داده شود . این مقاله نشان میدهد که بعضی آواها و واجها که در فارسی باستان ومیانه وجود داشته و به دلایلی از میان رفته اند ؛‌ هنوز در این گویش کاربرد دارد . همچنین سعی شده تنها به توصیف بعضی از جنبه های دستوری این گویش که با فارسی تفاوت بارز دارند پرداخته شود . مانند حروف تعریف معین و نا معین ، پسوندهای جمع ساز ، صفات ، قیود ، علامت مصدر و ... بطور کلی اختلاف این گویش با فارسی آنقدر زیاد است که مساله تفهیم و تفاهم ین گویشوران این گویش و فارسی زبانان را با مشکل جدی مواجه ساخته است .