بررسی آزمایشگاهی پدیده ی جذب در فرایند تزریق متناوب محلول فعال کننده ی سطحی و گاز نیتروژن

:با توجه به کاهش جهانی تولید نفت، نبود بازدهی روش­ های متداول ازدیاد برداشت و میزان بالای نفت باقیمانده در مخازن هیدروکربوری، استفاده از روش­های با سوددهی بالاتر با وجود تحمیل هزینه­ ی بیشتر ­، منطقی به نظر می­ رسد. پدیده­ ی جذب ناخواسته تحت تاثیر عامل­ های گوناگون باعث کاهش کارایی فرایند تزریق متناوب محلول فعال­کننده­ ی سطحی و گاز می­ شود. این در حالی است که آنالیز جریان جزئی، موفقیت این روش را در فرایند ازدیاد برداشت مخازن هیدروکربوری تایید نموده است. در این مطالعه، فرایند جذب به دو روش استاتیک و دینامیک بررسی شد و تاثیر نوع فاز گازی، نوع سنگ، غلظت­های گوناگون ماده ­فعال­ کننده­ ی سطحی و ماده­ی کمکی بر میزان جذب صورت گرفته مطالعه شد. همچنین، آزمایش­های تزریق متناوب محلول فعال­ کننده­ی  سطحی و گاز به منظور مقایسه با دیگر روش­ های متداول مانند تزریق متناوب آب و گاز و تزریق پیوسته ی گاز و تاثیر ماده ی کمکی کلسیم لیگنوسولفانات بر میزان بازیافت انجام شد. به منظور به دست آوردن غلظت سدیم دودسیل سولفات از روش رنگ سنجی بر مبنای تشکیل زوج یون  بین ماده ­ی فعال کننده ­ی سطحی (آنیونی بدون رنگ) و  سفرانین (کاتیون رنگی) استفاده شد. نتیجه ­ها نشان داد که میزان دانسیته­ ی جذب ماده­ی فعال­کننده­ ی سطحی در حضور گاز نیتروژن نسبت به زمانی که گاز متان در معرض سنگ قرار دارد، کمتر است. همچنین میزان جذب سدیم دودسیل سولفات در حضور ماده­ ی لیگنوسولفانات کاهش می ­یابد. آزمایش­ های جذب استاتیک انجام شده بر روی دولومیت و شیل نشان داد که میزان جذب ماده ­ی فعال­کننده­ ی سطحی در آنها بالاتر از سیلیس است. فرایند تزریق متناوب محلول فعال کننده­ی سطحی و گاز نسبت به فرایند های تزریق متناوب آب و گاز و تزریق پیوسته گاز میزان بازیافت را به ترتیب 10 و 28 درصد افزایش می­ دهد. کف در نرخ بهینه­ ی تزریق به صورت مناسب تشکیل و باعث کاهش موثر تحرک­ پذیری گاز می­ شود. استفاده از ماده­ ی لیگنوسولفانات نیز ضمن افزایش 2 درصدی میزان بازیافت باعث کاهش 22 درصدی میزان جذب ماده­ ی فعال ­کننده­ ی سطحی می­ شود.