بررسی عامل‌های تعلیق کننده بر توزیع اندازه ذره ها در پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن در راکتور مقیاس نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز

: پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن، یک روش مهم و گسترده برای تولید پلی‌استایرن به ویژه پلی‌استایرن انبساطی است. در این شیوه آب، فاز پیوسته و مونومر استایرن به همراه افزودنی‌هایی مانند شروع کننده ها، فاز پخش شده توسط همزن است. برای پایداری سامانه تعلیق از پایدارکننده آلی و معدنی به صورت تکی و ترکیبی استفاده می شود.در طول پلیمریزاسیون با افزایش درصد تبدیل، ویسکوزیته قطره های مونومری افزایش می‌یابد. متوسط اندازه ذره ها و توزیع آن، دو پارامتر کلیدی هستند که باید در طول پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن کنترل شوند. در این پژوهش برای کنترل این دو، از عامل‌های تعلیق کننده پلی‌وینیل‌الکل و تری‌کلسیم فسفات و هیدروکسی‌اتیل سلولز هم به صورت مجزا، هم به صورت ترکیبی در راکتور نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز استفاده و دیده شد که در صورت مصرف مجزای عامل‌های تعلیق، برای تولید اندازه ذره های پلیمری کروی قابل استفاده در صنعت، بایستی مقدارهای زیادتری از تری‌کلسیم فسفات را نسبت به پلی‌وینیل‌الکل استفاده کرد. این در حالی است که هیدروکسی‌اتیل سلولز به تنهایی قادر به پایدارسازی سامانه تعلیق نمی باشد. اما زمانی که از پایدارکننده‌ها به صورت ترکیبی استفاده می شود هیدروکسی‌اتیل سلولزبه همراه تری‌کلسیم فسفات نتیجه های بهتری نشان می دهد. نتیجه آزمایش ها نشان داد که تاثیر هیدروکسی‌اتیل سلولزدر حضور تری‌کلسیم فسفات به مراتب بیشتر از پلی‌وینیل الکل می باشد. مشاهده های عینی نیز نشان داد که در موقع استفاده از تری‌کلسیم فسفات چه به صورت مجزا و چه ترکیبی آلودگی در راکتور ایجاد نمی شود. این در حالی است که باید از مقدار بهینه‌ای از پلی‌وینیل‌الکل استفاده کرد تا هم چسبیدن ذره ها به دیواره و تجهیزهای داخل راکتور کمینه شود و هم اندازه‌های مورد استفاده در صنعت بیشتری تولید شود.