اثرات مرکزی نوسی استاتین بر مصرف خوراک و فعالیت حرکتی مرغان گوشتی

نوسی‌استاتین یک پیتید هفده اسید آمینه‌ای است که در مغز پستانداران از شکسته شدن پروتیین پیش‌ساز نوسی‌سپتین حاصل می‌شود و همانند نوسی‌سپتین برگیرنده‌های شبه اوپیوییدی شماره 1 تاثیر دارد اما اثرات آن متضاد با اثرات نوسی سپتین است. لذا این پیتید را به عنوان آنتاگونیست طبیعی و اندوژن نوسی سپتین می‌شناسند. در یک بررسی جدید نشان داده شده است که تزریق داخل مغزی نوسی استاتین سبب مهار دریافت غذا در موش صحرایی می‌شود. بنابراین هدف این مطالعه بررسی همین اثر و نیز اثرات آن بر رفتارهای حرکتی مرغان گوشتی به عنوان یک گونه از پرندگان می‏باشد. در این تحقیق دُزهای متفاوت نوسی‌استاتین (5، 10 و20 میکروگرم) و محلول 9/0 درصد کلرور سدیم (به عنوان گروه شاهد) به بطنهای جانبی خروسهای نژاد راس تزریق شد و مقدار مصرف غذا و تغییر در رفتارهای حرکتی در فواصل زمانی متعدد اندازه گیری گردید. داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون توکی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هیچ کدام از دُزهای به کار رفته نوسی استاتین بر میزان اخذ غذا در مرغان گوشتی تاثیر نداشت که این نتایج با تحقیق مشابه انجام گرفته در موش صحرایی متفاوت است. هیچکدام از دُزهای به کار رفته نوسی استاتین بر رفتارهای حرکتی تیماردهی و بالا و پایین آوردن پاها تاثیر معنی داری نداشت اما دفعات بال زدن به صورت معنی دار در دُز 10 میکروگرم افزایش یافت (05/0 > p).