تعیین شدت فرسایش بادی در منطقه کاشان با استفاده از مدل بیابان زایی

فرسایش بادی در مناطق خشک ،‌یکی از مهمترین فرایندهای بیابان زدایی است که در مدل های مختلف بیابان زدایی به صورتهای مختلف به آن پرداخته است. یکی از مهمترین روشها ، روش fao-unep است . این روش یکی از کامل ترین و جامعترین روشهای مبارزه با پدیده بیابان زدایی است که تاکنون در جهان ارائه شده است .ولی بر اساس تجزیه و تحلیلی که بر روی فرایند فرسایش بادی در این روش صورت گرفت . برخی از معیارهای این روش دارای نواقصی بودند که مورد بررسی قرار گرفتند و برخی دیگر از معیارهایی که مناسب منطقه مورد مطالعه بودند ، انتخاب و مورد استفاده واقع شدند . روش دیگری که برای ارزیابی شدت پدیده بیابان زدایی در ایران ( icd)‌است که در این روش ، به علت منطقه ای بودن به شرایط خاص بیوم های منطقه توجه زیادی شده است . البته با توجه به تجزیه و تحلیلی که بر وری این روش صورت گرفت ، تعداد معیارهای در نظر گرفته شده برای ارزیابی فرسایش بادی کافی نبوده و با توجه به کوچک مقیاس بودن روش ( 1:250000) معیارهای موجود بیشتر به صورت کلی و کیفی مورد ارزیابی قرار گرفتند .در این تحقیق ، مطابق تجزیه و تحلیلی که بر روی روش های مورد بحث انجام شد ، سعی گردید تا معیرها و زیر عامل های موثر در فرسایش بادی شناسایی شده و مناسب ترین آنها انتخاب و در نتیجه شدت فرسایش بادی منطقه با توجه به ارزش دهی به هر یک از معیارها و زیر عامل ها در قالب یک مدل بیابان زدایی تعیین می شود . بعد از تعیین واحدهای کاری (‌رخساره های ژئومرفولوژی ) ، کل معیارها و زیر عامل ها در هر یک از رخساره ها و سپس در کل منطقه مورد ارزیابی قرار گرفتند که در نتیجه آن کل منطقه مورد مطالعه ( 81/616 کیلومترمربع ) ، حدود 2/118 کیلومتر مربع ( 16/19% ) در کلاس بسیار شدید ، حدود 81/316 کیلومترمربع (‌36/51%) در کلاس شدید و حدود 8/181 کیلومتر مربع ( 48/29% ) در کلاس متوسط قرار گرفت .