بررسی اثر تنش خشکی و آبیاری مجدد در مراحل اولیه رویشی گراس های دایمی فصل سرد پس از استقرار

شناخت تحمل به تنش خشکی در سال اول در گونه های مختلف گراس ها جهت استفاده از آنها در احیا مراتع امری ضروری و اجتناب پذیر است. به منظور بررسی اثر تنش خشکی در مراحل اولیه رویشی گراس ها آزمایشی در گلخانه انجام شد. در این آزمایش، از گلدان هایی با بافت خاک لومی شنی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی درسه تکرار استفاده شد. عوامل مورد مطالعه شامل 36 توده گراس دایمی شامل 15 گونه از هفت سرده گراس bromus, secale, agropyron, elymus, hordeum, festuca و dactylis که از مناطق مختلف کشور جمع آوری شده بودند و سطوح آبیاری شامل، آبیاری کامل ( ظرفیت زراعی) و قطع آبیاری تا مرحله پژمردگی (15-بار) بود. صفات مورد مطالعه بررسی محتوای نسبی آب برگ ‌(rwc) در چهار زمان ( شروع تنش، ظهور اولین علایم، نقطه پژمردگی و پس از رشد مجدد)، عملکرد ماده خشک ریشه و ساقه، طول ریشه وتوانایی رشد پس از یک دوره خشک ریشه در پایان آزمایش نداشت. ولی عملکرد ماده خشک قسمت هوایی 50 درصد کاهش یافته و نسبت وزن خشک ریشه به ساقه تحت تنش خشکی 22 درصد افزایش می یابد ( >p5 درصد). در برخی از گونه ها محتوای آب برگ تحت تنش شدید خشکی به کمترین مقدار تا مرز 30 درصد کاهش یافت. به طور متوسط عملکرد ماده خشک حاصل از رشد مجدد پس از آبیاری در گونه های تحت تنش 43 درصد بیشتر از شاهد بود. متوسط شاخص رشد مجدد در گونه های تحت تنش خشکی 17/74 درصد و در شرایط آبیاری مطلوب 97/6 درصد بود. بیشترین ماده خشک تولیدی پس از‌ آبیاری مجدد در گونه های رونده مشاهده شد. سیستم ریشه و گسترش آن در مراحل اولیه رشد در جهت مقابله با خشکی و استفاده مجدد از آب از اهمیت زیادی برخوردار است. گونه elymus elongatum از پتانسیل تولید بالایی در هر دو محیط تنش و شاهد برخوردار بود. سرده agropyron spp از تحمل خوبی برخوردار بود. و ضعیف ترین گونه ها، festuca ovina, bromus tomentellus و dactylis glomerata بودند.