بررسی حساسیت سازندهای زمین شناسی نسبت به فرسایش و تولید رسوب در حوزه آبخیز لتیان

در مطالعات فرسایش و حفاظت خاک ویژگی های سنگ شناسی حوزه آبخیز از اهمیت قابل توجهی برخوردار است . رفتار سنگ های مختلف در مقابل فرسایش متفاوت بوده و بعضی از واحدهای سنگ شناسی حساس به فرسایش و مستعد تولید رسوب هستند . رفتار سنگ ها و نهشته های کواترنر در مقابل هوازدگی و فرسایش بستگی به عوامل چندی دارد که بعضی از عوامل مربوط به سرشت سنگ و عوامل دیگر مربوط به محیط خارجی در برگیرنده سنگ است . در حوزه های آبخیز کوچک نقش عوامل مربط به سرشت سنگ با اهمیت تر از عوامل مربوط محیط خارجی در برگیرنده سنگ است . عوامل متعدد دیگری مانند ژئومورفولوژی ، نوع اقلیم ، وضعیت پوشش گیاهی ، عامل انسانی و ... در فرسایش موثرند . بررسی تمامی عوامل موثر در فرسایش مشکل بوده و کار را پیچیده می نماید ؛ بنابراین بایستی عوامل موثر را اولویت بندی نموده و در نظر گرفت تا واحدهای کاری با اندازه قابل بررسی به دست آمده و از نظر آماری بتوان بین عوامل موثر و آمار رسوب ارتباط برقرار نمود . منطقه مورد مطالعه جوزه آبخیز لتیان و زیر حوزه های آن است . با توجه به بررسی های اولیه در منطبقه مشخص شد که سه عامل مواد زمین شناسی ، شیب و اقلیم مهم ترین عوامل موثر رد فرسایش می باشند ؛ بنابراین این سه عامل مورد بررسی قرار گرفت و با یکدیگر تلفیق شدند تا واحدهای کاری به دست آیند . سپس حساسیت کیفی سنگ ها و سازندهای ماقبل کواترنر پیوسته با استفاده از معیارهای روش مقاومتی و سختی توده سنگ سلبی به صورت صحرایی تعیین شد . برای تعیین حساسیت کیفی سنگ ها و سازنده های ماقبل کوارترنر نسبتا ناپیوسته و سازندهای کواترنر از عامل k در مدل usle استفاده شد