ارتباط بین فراوانی هزارپا با ترکیب عناصر غذایی لاشبرگ در مناطق جنگلکاری شده و مخروبه (مطالعه موردی دارابکلا- مازندران)

درده دهه اخیر مساحت جنگل های مخروبه در شمال ایران به علت دخالت انسان افزایش یافته است . این بررسی با هدف تعیین فراوانی جمعیت هزارپا در جنگلکاری های 14 ساله افرا ، بلوط ، توسکا و زربین در مقایسه با یک جنگل مخروبه انجیلی و ممرز در داربکلا با توجه به ترکیب غذایی لاشبرگ انجام شد . در عرصه های مورد بررسی 50 نمونه انتخاب و ویژگیهای جمعیت هزارپا ، لایه لاشبرگ و لایه سطحی خاک ( 0 تا 10 سانتی متر ) شامل تعداد و زیوزن هزارپا ، وزن ، درصد پروتئین خام ، درصد چربی خام ، درصد الیاف خام ، درصد رطوبت وزنی و وزن مخصوص ظاهری اندازه گیری شدند .کلیه نمونهای هزارپا به گونه ommatoiulus caspius و خانواده julidae‌ تعلق داشتند. در جنگل کاری های افرا و بلوط میانگین زیوزن هزارپا بیشتر از 100 میلی گرم در مترمربع و وزن لاشبرگ کمتر از 1000 گرم در متر مربع بود، در حالی که در جنگلکاری های توسکا و زربین و جنگل مخروبه انجیلی و ممرز میانگین زیوزن هزارپا کمتر از 50 میلی گرم در متر مربع به دست آمد . در بین متغیرهای مرتبط با ترکیب عناصر غذایی لاشبرگ ، درصد چربی خام بالاترین همبستگی را با محور اول در تجزیه و تحلیل مولفه های اصلی r=-0/69 داشت. گونه های درختی کاشته شده در جنگلکاری از طریق ترکیب عناصر غذایی لاشبرگ بر فراوانی جمعیت هزارپا و مقدار تجمع ماده الی در لایه لاشبرگ موثر بوده اند .