بهشت ها و دوزخ قوم ازتک

ازتک های قومی ناواتل زبان بودند که فاتحان دره مکزیک کهن شدند، اما نیروی محرکی که این سرخپوستان را به پیش راند تا تمدنی بی همتا را در میان مردم دنیا تحول بخشند، چه بود؟ صرفا یک کلمه می تواند بهترین پاسخ برای این پرسش باشد: دین. دین در زندگی روزمره هر مردی، هر زنی و هر کودکی موثر بود. آنان به چندین بهشت و دوزخ اعتقاد داشتند. نحوه مردن و پیشه فرد در زندگی او جایی را مشخص می کرد که روح انسان پس از مرگ به آنجا می رفت. برای مثال روح جنگجویانی که در نبرد می مردند یا روی سنگ قربانیگاه قربانی می شدند به «بهشت خاوری» می رفت. زنانی که هنگام زایمان می مردند به «بهشت باختری» می رفتند. آنها که بر اثر غرق شدگی، اصابت صاعقه یا جذام ... می مردند به تلالوکان، بهشت تلالوک می رفتند، اما کسانی که برگزیده آفتاب یا تلالوک نبودند به میکتلان می رفتند که در شمال است. در آنجا روح مردگان همچنان که از چندین دوزخ می گذشت سلسله ای از آزمونهای جادویی را تحمل می کرد. بر عکس دوزخ ما، روان ها در دوزخ نهایی به سر می بردند یا برای همیشه ناپدید می شدند.