انسان از دیدگاه پراگماتیسم جدید (ریچارد رورتی)

نو عمل گرایی معاصر با دیدگاهی پسانوگرایانه، وجود گرایانه و عمل گرایانه به بحث درباره انسان می پردازد. از نگاه این مکتب فلسفی، تعریف یگانه و محتومی از انسان وجود ندارد. آدمی در هر موقعیت به تعریف جدیدی از خویشتن و یا به بازآفرینی خود می پردازد و این تحولی است که مستمرا ادامه می یابد. انسان در این دیدگاه در دو بعد به هم پیوسته فردی و جمعی مورد توجه قرار می گیرد. در بعد فردی با کمک اصطلاح طنز گرایی آزاده و در بعد اجتماعی، فرد وابسته به مدینه فاضله آزاده تعریف می شود. طنزگرای آزاده، همچون طنزپردازان ادبی، با روشی هنرمندانه و نواندیش عمل می کند. او از هرگونه ظلم و کاستی در زندگی کنونی بشر بیزار است و با نقادی مداوم از بی عدالتی ها و درد و رنج هایی که بر آدمیان، حتی انسان های ناآشنا و بیگانه می رود، نقش مسئولانه فردی خود را ایفا می کند. طنز گرای آزاده از این طریق به وحدت بشری نیز توجه می نماید و مدینه فاضله آزاد را رقم می زند. مدینه فاضله و وحدتی که این گونه ایجاد می شود، از طریق ارائه طرحی پیشین و تفکر در چند و چون آن تحقق نمی یابد،‌ بلکه با تخیل وضعیت مردمان در گیر با درد و رنج و ظلم و همراه با نقادی مستمر اجتماعی صورت می گیرد. طنز گرای آزاده در هر موقعیت ، با واژگان نهایی که محصول تجارب گذشته او و دریافت های جدید از کتب، اندیشه ها و آثار مختلف فرهنگی - ادبی موجود در جامعه است، هویت خود را نشان می دهد. او با این ابزارها از یک سو در بعد فردی به خلق مستمر خویشتن اقدام می کند و از سوی دیگر عملا وحدت اجتماعی را همگام با دیگر افراد، یعنی طنزگرایان آزاده، رقم می زند.