قاعده فراش

یکی از قواعد فقهی معروف قاعده فراش می باشد که از حدیث نبوی معروف الولد للفراش و للعاهر الحجر گرفته شده است که به موجب آن چنانچه انتساب طفلی به پدر مورد شک و تردید قرارگیرد با شرایطی، نسب آن طفل به پدر اثبات می گردد، این قاعده درحقوق از این جهت که یکی از ادله اثبات نسبت قانونی طفل به حساب می آید و مطابق آن کودک متولد شده ملحق به شوهر می شود، معروف به اماره فراش است و دو ماده 1158 و 1159 قانون مدنی ایران نیز مبتنی بر این قاعده بوده و ماده 1322ق. م. نیز صراحتا آن را از امارات قانونی به حساب آورده است. در این مقاله مدرک فقهی قاعده فراش، جایگاه حقوقی آن، شرایط تحقق قاعده، مفاد و قلمرو آن و مجاری و مصادیق فراش به طور مستند تبیین گشته و جهات مختلف نسب کودک که به لحاظ حقوقی ارتباط به قاعده فراش پیدا می کند مورد بررسی قرار گرفته است.