ارزیابی روش‌های تدریس فارماکولوژی در دانشکده‌های پزشکی: مروری انتقادی

سابقه و هدف: تدریس بسیاری از درس های علوم پایه و بالینی در دانشکده های پزشکی در طول چند دهه اخیر دچار تغییر و تحولات بسیاری شده است. در این راستا درس فارماکولوژی به عنوان یکی از مهم ترین درس های پزشکی و یکی از مهم ترین ابزارهای درمان با ویژگی های منحصر به فرد خود مانند گستردگی زیاد و لزوم یادگیری کامل توسط دانشجویان از برجسته ترین درس های پزشکی به حساب می آید و لازم است هر دانشکده پزشکی اطمینان حاصل کند که فارغ التحصیلانش به خوبی این درس را  آموخته اند و مهارت شناخت و به کارگیری این دانش را در درمان بیماران به بهترین شیوه کسب کرده اند. در این راستا بر آن شدیم تا با بررسی شیوه های موجود تدریس فارماکولوژی و نقد آنها بهترین روش های آموزش فارماکولوژی را مطرح کنیم.روش کار: در این مقاله با توجه به روش های مرسوم آموزش از کلمه های کلیدی نوع روش و فارماکولوژی با بررسی مقاله های چاپ شده در پایگاه های اطلاعاتی پزشکی pubmed، science direct و در نهایت google scholar و همچنین مراجعه به اطلاعات موجود در سایت دانشگاه ها استفاده شده است. شیوه های تدریس و مزایا و معایب هرکدام توضیح داده شدند.یافته ها: با توجه به شش روش مرسوم آموزش در پزشکی، قدیمی ترین شیوه آموزشی یعنی تدریس سنتی در بسیاری از دانشگاه های دنیا استفاده می شود و شیوه های جدیدتر بعد از آن مانند یادگیری یکپارچه و یادگیری های بر اساس تجربه های بالینی مانند یادگیری مبتنی بر مسئله و یادگیری مبتنی بر مورد در تدریس فارماکولوژی به خوبی در دانشگاه های دنیا با رتبه های گوناگون استفاده می شوند. روش یادگیری مبتنی بر پرسش و یادگیری چندحرفه ای نیز قابلیت استفاده را دارند، ولی اجرای آنها کمی پیچیده تر است و نیاز به پشتیبانی قوی ای دارند.نتیجه گیری: در منظر پویای آموزش فارماکولوژی پزشکی، آرایه ای متنوع از شیوه های تدریس نمایان است که هر یک ویژگی ها و نکته های قابل توجه خود را دارند. رویکردهای سنتی مبتنی بر سخنرانی بنیان را فراهم می کنند و یادگیری تجربی و تعامل با بیمار مفاهیم تئوری را با عمل پیوند می زنند و مدل های همکارانه، تیم کاری و مراقبت جامع از بیمار را فراهم می کنند، در حالی که استراتژی های تقویت شده با تکنولوژی به نیازهای نسل دیجیتالی پاسخ می دهند. در نتیجه استفاده از همه روش ها کارآمدی خاص خود را دارند و بسته به جغرافیا و فرهنگ و سطح توسعه یافتگی هریک از شیوه ها مزایای خود را دارند.

evaluation of pharmacology teaching methods in medical schools: a critical review

background and aim: the landscape of teaching basic and clinical sciences in medical schools has undergone significant changes in recent decades. pharmacology, as one of the pivotal medical courses and a key therapeutic tool with unique features such as extensive scope and the necessity of comprehensive learning by students, is considered among the most prominent medical courses. each medical school must ensure that its graduates have thoroughly learned this course and have acquired the skills to recognize and apply this knowledge in patient treatment effectively. in this regard, we aimed to identify and critique the existing pharmacology teaching methods to propose optimal approaches.methods: this article utilized conventional teaching methods as keywords, focusing on pharmacology. a review of published articles on medical databases such as pubmed and science direct, and finally google scholar, along with an exploration of information available on university websites, formed the basis of the study. teaching methods, along with their advantages and disadvantages, were elucidated.results: among the six conventional teaching methods in medicine, traditional teaching, characterized by didactic lectures, remains the oldest and is widely employed in many universities globally. subsequent newer methods, such as problem-based learning and case-based learning rooted in clinical experiences, are variably adopted by universities worldwide, each with its unique ranking. question-based learning and multidisciplinary learning also demonstrate potential, though their implementation is somewhat more complex and requires robust support.conclusion: the dynamic landscape of medical pharmacology education reveals a diverse array of teaching methods, each with its distinctive features and noteworthy points. traditional lecture-based approaches provide a foundational structure, linking theoretical concepts with experiential learning and fostering collaborative models, teamwork, and comprehensive patient care. meanwhile, technology-enhanced strategies cater to the needs of the digital generation. the efficacy of each method is context-dependent, influenced by geographical location, cultural factors, and the developmental stage of each method.