مقایسه تاثیر سه داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی بر بیان ژن میلوپراکسیدازدر دو بافت ریه و کبد رت های مبتلا به عفونت خون

سابقه و هدف: سپسیس پاسخ سیستمیک بدن به عفونت شدید و یکی از عوامل مرگ‌ومیر در بخش های مراقبت های ویژه است. با توجه به اهمیت سپسیس، در این مطالعه تاثیر سه داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی (آسپرین، ایندومتاسین و سلکوکسیب) بر بیومارکر التهابی میلوپراکسیداز (mpo) در بافت کبد و ریه رت ها بررسی می‌شود.مواد و روش ها: در این تحقیق که به روش تجربی انجام شد، حیوانات به شش گروه تقسیم شدند: گروه کنترل ، گروه لاپراتومی (lap)، گروه clp، گروه های تیمار: جراحیclp و بلافاصله تیمار رت ها با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسینmg/kg b.w)2 ) به صورت خوراکی روزی یک‌بار.48 ساعت بعد از clp و تیمار، رت ها کشته شدند و بافت های کبد و ریه آن‌ها جداسازی و برای بررسی بیان ژن mpo، از تکنیک real-time pcrاستفاده شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 19 و تستanova one-way و آزمون تکمیلی lsd تعیین شد. 5درصد>p از لحاظ آماری معنا دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میزان بیان ژن mpo در بافت ریه و کبد گروه lap نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت( 5درصد>p ). میزان بیان ژن mpoدر بافت ریه و کبد گروه clp نسبت به گروه lap افزایش چشمگیری داشته است. درحالی که در گروه های تیمار، به طور قابل ملاحظه ای کاهش میزان بیان ژن مشاهده شد( 5درصد>p ). اگرچه هر سه دارو اثر مثبت روی کاهش بیان ژن داشتند(سلکوکسیب> ایندومتاسین> آسپرین) اما در بافت ریه، سلکوکسیب بیشترین و آسپرین کمترین اثر را روی کاهش بیان ژن mpo و در بافت کبد، آسپرین بیشترین و سلکوکسیب کمترین اثر را روی کاهش بیان ژن داشتند.نتیجه‌گیری: به نظر می رسد تیمار حیوانات با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسین منجر به مهار افزایش بیان ژن میلوپراکسیداز و در نتیجه سبب کاهش آسیب های بافت کبد و ریه ناشی از سپسیس شده است.