دوری مکانی مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی از مراکز اصلی آموزشی: چالش‌ها و راهبردها

بسیاری از مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی، به دلیل نیاز به زمین‌‌های کشاورزی، گلخانه‌ها و آزمایشگاه‌ها، در خارج از شهر و دور از محدوده‌ی مراکز اصلی خود (دانشگاه‌های وابسته) واقع شده‌اند. این امر، علی‌رغم برخورداری از برخی مزایای فوق، سبب عدم رضایت و به تبع آن، کاهش رغبت و تمایل برای انتخاب، کار و فعالیت در این مراکز از جانب اعضای هیات علمی، کارکنان و دانشجویان است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بر تحلیل راهبردی دوری مکانی مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی از مراکز اصلی آموزشی قرار گرفت. این پژوهش، از نظر نوع تحقیق، از نوع کاربردی، از نظر پارادایم تحقیق، از نوع کیفی و از نظر روش تحقیق، توصیفی است که با استفاده از فن دلفی کلاسیک انجام گرفت. نمونه مورد مطالعه که به صورت هدفمند انتخاب شد، آن دسته از اعضای هیات علمی و دانشجویان دکتری کشاورزی و منابع طبیعی بودند که با مقوله دوری مکانی از مراکز اصلی دانشگاهی درگیر هستند. مهم‌ترین نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهدیدهای دوری مکانی از دیدگاه پاسخگویان شناخته شدند و در انتها میانگین امتیازات هر چهار بخش، با تحلیل ماتریس swot محاسبه شد. یافته‌ها نشان داد که نقطه برآیند حاصل از تحلیل ماتریس swot در ناحیه wt (راهبرد تدافعی) قرار دارد. بر این اساس، بهتر است ساخت و احداث این مراکز در خارج از دانشگاه اصلی، متوقف شود و برای مراکز دور از دانشگاه‌های اصلی موجود نیز می‌باید تدابیر لازم جهت مرتفع نمودن نقاط ضعف و تهدید‌های موجود به کار گرفته شود.